από την Κατερίνα Βασιλοπούλου, νηπιαγωγό
Όταν οι γονείς κάνουν το λάθος να συγκρίνουν τα παιδιά τους και επαινούν το ένα, ενώ υποδεικνύουν στο άλλο ποια συμπεριφορά θα πρέπει να έχει, φέρνοντας ως παράδειγμα το αδερφάκι του. Δείχνουν, χωρίς να το καταλαβαίνουν μια προτίμηση προς το ένα παιδί, το οποίο καλύπτει τις προσδοκίες τους, τους δίνει περισσότερα (π.χ. είναι πιο στοργικό), πραγματοποιεί τα όνειρά τους και τα απωθημένα τους (π.χ. είναι καλός μαθητής, θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα που προτιμούν οι γονείς κ.α.), ενώ παραμελόυν το παιδί που δεν ικανοποιεί τα θέλω τους και του λένε να έχει ως πρότυπο τον/την αδερφό/ή του (π.χ. Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν τον αδερφό σου;Γιατί δεν πήρες καλούς βαθμούς όπως η αδερφή σου; Γιατί δεν συμπεριφέρεσαι όπως ο αδερφός σου;).
Κάτι που είναι λάθος, αφού έχει ψυχολογικές επιπτώσεις στο παραμελημένο παιδί, του δημιουργούν άγχος, αρνητικά συναισθήματα απόρριψης και υποτίμησης, μειώνεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθησή του, συχνά έχει μια απαθή στάση απέναντι στους γονείς, αφού ξέρει πως ότι και αν κάνει δεν θα του το αναγνωρίσουν κ.α.
Ακόμα, όταν το ένα από τα δυο αδέρφια έχει ένα ταλέντο (ίσως έχει και διακρίσεις) και γίνεται το επίκεντρο και το πρότυπο της οικογένειας, τότε το παραμελημένο παιδί νιώθει ότι πρέπει να καταφέρει να φτάσει το επίπεδο του αδερφού του, ώστε να αποκτήσει την ίδια αποδοχή από τους γονείς και δέχεται τέτοια ψυχολογική πίεση, που ο φόβος της αποτυχίας το οδηγεί σε αρνητικές συμπεριφορές και ίσως προκληθούν εντάσεις, ζήλια, ανταγωνιστικότητα ανάμεσα στα αδέρφια.
Επιπλέον, το παιδί που δέχεται από τους γονείς ιδιαίτερη μεταχείριση, υπερβολική επιβράβευση και επαίνους, μπορεί να αναπτύξει εγωιστική συμπεριφορά, να νιώθει ανώτερο από τους άλλους, να απαιτεί να καλυφθούν άμεσα οι ανάγκες του και να απογοητευτεί ως ενήλικας όταν θα διαπιστώσει ότι στη ζωή δεν γίνεται πάντα ότι επιθυμεί και πιθανόν, να αποκτήσει σοβαρά προβλήματα, όταν θα αδυνατεί να διαχειριστεί την όλη κατάσταση.
Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να προσφέρουν αμερόληπτα την αγάπη, την στοργή και την στήριξη τους σε όλα τα παιδιά, να αποδέχονται την διαφορετικότητα τους, αφού κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αξίζει γι’ αυτό που είναι, να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί τους και να συζητούν για ότι τα απασχολεί, να μην ασκούν συνεχώς αρνητική κριτική και να μην αποδίδουν χαρακτηρισμούς στα παιδιά (π.χ. είσαι κακό παιδί), αφού κακή είναι η πράξη και αυτή επισημαίνουμε, να ενθαρρύνουν τα ενδιαφέροντα των παιδιών τους, τις ικανότητες τους, τις θετικές τους πλευρές, ώστε να νιώθουν χρήσιμα, να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες από αυτά, να επιβραβεύουν την προσπάθεια, την πρόοδο και τα κατορθώματα τους μικρά η μεγάλα, να τονώνουν την αυτοπεποίθηση τους και το βασικότερο, να πιστεύουν στα παιδιά τους, ώστε να πιστέψουν και αυτά στον εαυτό τους.
