από τον Αντώνη Λάππα
Ίσως τώρα να είναι μια από αυτές τις στιγμές. Εκείνες οι απονενοημένες, οι μαύρες, που το κεφάλι σου κολλάει σε σκέψεις που χάθηκαν στο τραγελαφικό παρελθόν και σε σκέψεις που θα χαθούν στο αδηφάγο μέλλον. Αυτό όμως δεν το ξέρεις ακόμα, σωστά;
Κι εσύ κολλάς και μένεις εκεί. Ποιος ο δρόμος για να φύγεις; Η νοσταλγική μουσική που σχηματίζεται από τις τελευταίες σταγόνες της βροχής στο παράθυρο μοιάζουν πολύ με την όλη διαδικασία του μυαλού. Τις παρατηρώ. Κι αυτές φαίνονται πως θέλουν να φύγουν από την αδρανή κατάστασή τους, ακόμα κι αν ο περιορισμένος χώρος της γυάλινης επιφάνειας «γελά» μαζί τους. Ποτέ δεν το θεώρησαν αυτό εμπόδιο όμως.
Γλιστρούν με ορμή πάνω στο τζάμι, προσπερνώντας η μια την άλλη σε έναν αδυσώπητο αγώνα δρόμου. Βέβαια κάποιες μένουν σταθερές. Λες και σε κοιτάνε με ένα παραπονιάρικο ύφος. Σταθερές, όπως είναι, δέχονται τη συντριβή από άλλες σταγόνες που κυλούν με χάρη στη λεία επιφάνεια. Βλέπεις αυτές δεν ήταν ικανές να… ξεκολλήσουν.
Μπερδεύτηκες; Έτσι όμως δεν είναι και οι σκέψεις μέσα στο χαοτικό, ανύποπτο κεφαλάκι σου; Σκέψεις που σε στοιχειώνουν, που άγονται και φέρονται, ενίοτε που πέφτουν σε έναν βαθύ λήθαργο, ενίοτε που ξυπνάνε και σε «κατασπαράζουν». Γιατί τις αφήνεις…
Είναι κομμάτι σου όμως. Φρόντισε να μάθεις να το αγαπάς κι αυτό. Ίσως έτσι κατορθώσεις να μάθεις να χαλιναγωγείς τα μυστήρια και γεμάτα πρόκληση σενάρια του μυαλού σου που τόσο αδιάκριτα κάνουν έντονη την παρουσία τους.
Ξανακοιτώ το τζάμι. Οι σταγόνες έχουν φύγει. Ο ήλιος ξαναβγήκε…
