της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου elena_juniorsclub
Πίσω από την είδηση, υπάρχει η είδηση!
Το τηλέφωνο χτυπά, η πληροφορία έγκυρη και πριν ακόμη ολοκληρώσεις τις ερωτήσεις προς την ¨πηγή¨, οραματίζεσαι το πρωτοσέλιδο και τον τίτλο. Είναι θέμα πιασάρικο. Πουλάει!
Είναι σημαντικό να εξασφαλίσεις την αποκλειστικότητα, να έχεις τη φωτογραφία και το ρεπορτάζ τη στιγμή που “καίει”. Πρωταγωνιστεί παιδί. Οφείλεις ως καλός επαγγελματίας, να απαθανατίσεις καρέ – καρέ, τη στιγμή της απόπειρας αυτοκτονίας. Δεν είναι δουλειά σου να το αποτρέψεις. Αν καταφέρεις δε, να έχεις και τη στιγμή που θα πηδά στο κενό, τότε έχεις κάνει άψογη δουλειά. Αυτή είναι η ενημέρωση, ωμή, ψυχρή, χωρίς σαχλοσυναισθηματισμούς. Αυτή χρειάζονται και οι πολίτες άλλωστε.
Αν καταφέρουν και μεταπείσουν το παιδί, θα χάσεις την “τελευταία” λήψη. Θα κάνεις όμως, μια αποκλειστική συνέντευξη και το κοινό, θα σε αποθεώσει. Αν είσαι δε, ταλαντούχος δημοσιογράφος και μπορείς να διεισδύσεις στη ψυχή του, τότε εκμαιεύεις “χειρουργικά” κάθε λέξη που θα εκτινάξει το μετοχικό σου κεφάλαιο.
Δεν πλατιάζεις, δεν μένεις σε πολλά παρελθοντικά στοιχεία, άλλωστε αυτό που χρειάζεσαι είναι η είδηση. Και η είδηση είναι “παιδί αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει γιατί δεχόταν bullying“. Τα 5 w πρέπει να απαντηθούν “Πώς; Πότε;, Που; Ποιος; Γιατί;” Καλά η σειρά αλλάζει σύμφωνα με το θέμα… Το Θέμα όμως είναι πάντα το θύμα και θύτης. Αν πρωταγωνιστεί το θύμα, εκεί πρέπει να στρέψουμε όλο το ενδιαφέρον μας.
Τα καλύτερα αποκλειστικά εξασφαλίζονται με πολύ μαεστρία. Τονώνεις ηθικό, δίνεις κίνητρο, υπόσχεσαι, δηλώνεις συνέχεια την παρουσία σου, το “αληθινό” σου ενδιαφέρον και εκτελείς. Εκτελείς την αποστολή σου. Πρέπει να έχεις προωτοσέλιδο!
Πολλές φορές οδηγείς τον πρωταγωνιστή του ρεπορτάζ σου, σε ένα ουτοπικό μονοπάτι. Μπορεί να του φουσκώσεις και τα μυαλά και έπειτα… όταν καλύψεις το αποκλειστικό, τότε απλώς χάνεσαι. Ε, δε θα υιοθετήσεις και μια κατάσταση που δε σε αφορά. Άλλωστε, το κυνήγι των καλών θεμάτων δε σου δίνει χρόνο για πολυτέλειες…
Μα τι γίνεται όμως πίσω από την είδηση; Πόσες ακόμη ειδήσεις του ιδίου θέματος δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ; Γιατί; Αναρωτήθηκες όμως ποτέ, εσύ ως αναγνώστης, τι είδους ειδήσεις επιλέγεις να διαβάσεις; Αν έχουμε εμείς ευθύνη ως δημοσιογράφοι – ρεπόρτερ, έχετε εσείς ευθύνη ως αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές.
Προσωπικά…
Πριν από κάθε επαγγελματική μου διαστροφή, όσο κι αν το θέμα “καίει” – “πουλάει”, πάντα η ηθική και το συναίσθημα με κυριαρχούσαν. Ο σεβασμός απέναντι στον άνθρωπο (νεκρό ή ζωντανό), η προστασία απέναντι στο ανήλικο παιδί… Σκέφτομαι, το “θέμα” και επικρατεί η ανθρώπινη προσέγγιση.
Είναι σημαντικό να ενημερώνεις και να πληροφορείς το κοινό, το κάνω όμως σύμφωνα με τα στοιχεία, την έρευνα, τις μαρτυρίες. Η καθοδήγηση και αποπροσανατολισμός για να πετύχει το θέμα, δεν με αφορούν.
Αγαπώ τη δουλειά μου, την κάνω όμως με συνείδηση!
“To συγκεκριμένο παιδί… το συνάντησα. Μιλήσαμε και μετά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα (προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή του). Πολλοί δημοσιογράφοι έσπευσαν να το “βοηθήσουν”. Να στηρίξουν την οικογένεια. Να δώσουν δημοσιότητα για να βοηθηθεί το αγόρι αυτό… Μόλις, το θέμα βγήκε από τα φώτα της δημοσιότητας, από ενδιαφέρον το προσέγγισα να μάθω τι κάνει. “Χάθηκαν όλοι.” μου είπε. “Κανείς δεν απαντά ούτε στο τηλέφωνο” (το τηλέφωνο που είχαν δώσει απλόχερα, όταν θα έβγαζαν την είδηση).
Δεν είναι ψυχολόγος, ούτε κοινωνικός λειτουργός ο δημοσιογράφος – ρεπόρτερ. Το ξέρω! Το κατανοώ. Γι’ αυτό, δεν υπόσχομαι ποτέ περισσότερα από όσα μπορώ και μου επιτρέπεται να προσφέρω.
Εκεί, είναι η είδηση λοιπόν! Που θα φτάσεις για να πετύχεις το σκοπό σου;
Ελένη Βασιλοπούλου: Το Θαύμα της ζωή μου! Ξέρεις πότε γίνονται θαύματα;
