Ακόμα κι αν γνωρίζουμε ότι τα περιστατικά απαγωγής και κακοποίησης από αγνώστους σπανίζουν και έστω κι αν ξέρουμε πως τα περισσότερα από αυτά συμβαίνουν μέσα στους «φιλόξενους» κόλπους της οικογένειας, ποιος από εμάς δεν θυμάται ένα τουλάχιστον περιστατικό με «ανώμαλο» που είχε στηθεί έξω από το σχολείο ή την παιδική χαρά της γειτονιάς του, επιδεικνύοντας, ευκαιρίας δοθείσης, τα «προσόντα» του;
Πώς όμως θα προστατέψουμε τα παιδιά μας σήμερα από επιδειξιομανείς και άλλους επικίνδυνους αγνώστους, χωρίς να τα φυλακίσουμε στο σπίτι ή να τα γεμίσουμε φοβίες;
-Τους εξηγούμε τι σημαίνει «επικίνδυνος άγνωστος»: Μπορεί στο μυαλό τους να του έχουν δώσει μορφή τέρατος, όμως είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε στα παιδιά μας ότι ένας «επικίνδυνος άγνωστος» μπορεί κάλλιστα να είναι εμφανίσιμος και καλοντυμένος, ή ακόμα και γυναίκα, και πως η συμπεριφορά του, όχι τόσο η εξωτερική εμφάνισή του, είναι αυτή που θα δείξει τις προθέσεις του.
-Τους ξεκαθαρίζουμε ότι δεν είναι όλοι οι άγνωστοι επικίνδυνοι: Για την ακρίβεια, ακόμα και ένας εντελώς άγνωστος άνθρωπος μπορεί να τους βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή, όπως όταν έχουν χάσει το δρόμο ή αν χτυπήσουν στη διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτοί μπορεί να είναι, για παράδειγμα, οι υπάλληλοι ενός καταστήματος που φορούν ταμπελάκι με το όνομά τους ή ο αστυνομικός στο τμήμα της περιοχής.
-Τους μιλάμε για ύποπτες συμπεριφορές: Λέμε στα παιδιά μας ότι ένας ενήλικας είναι φυσιολογικό να ζητάει βοήθεια μόνο από ενήλικες. Έτσι, αν για παράδειγμα τα πλησιάσει κάποιος στο δρόμο και τους ζητήσει να τον βοηθήσουν «να βρει το σκυλάκι του που έχει χάσει», το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να τον παραπέμψουν στη φιλοζωική οργάνωση της περιοχής. Είναι σημαντικό, επίσης, να πούμε στα παιδιά μας ότι ένας ακίνδυνος άγνωστος ποτέ δεν θα τους ζητήσει να κρατήσουν κάποιο μυστικό ή δεν θα επιχειρήσει να τα ξεμοναχιάσει. Αν κάνει έστω και την παραμικρή χειρονομία που προκαλεί στα παιδιά μας αμηχανία, πρέπει αμέσως να απομακρυνθούν από κοντά του.
-Παίζουμε μαζί τους παιχνίδια ρόλων: Προσποιούμαστε ότι είμαστε εμείς ένας επικίνδυνος άγνωστος, που τους υπόσχεται π.χ. γλυκίσματα στην παιδική χαρά, και καθοδηγούμε τα παιδιά μας έτσι ώστε να τον αποφύγουν ή, αν εκείνος προσπαθήσει να τα αρπάξει, να αμυνθούν (σε αυτή την περίπτωση, ίσως χρειαστεί να θυσιάσουμε τα «καλάμια» μας!).
-Διδάσκουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει «όρια» και «συναίνεση»: Τονίζουμε ότι κανένας δεν έχει εξουσία στο σώμα τους και πως κανένας δεν μπορεί να τα πιέσει να τον αγκαλιάσουν ή να τον φιλήσουν, ακόμα και αν είναι ένας θείος τους (άλλωστε, είπαμε: τα περισσότερα περιστατικά συμβαίνουν εντός της οικογένειας!). Τους λέμε ότι έχουν κάθε δικαίωμα να φωνάξουν «όχι!» αν κάποιος επιχειρήσει να παραβιάσει τα προσωπικά τους όρια. Τους μιλάμε, επίσης, για τα γεννητικά τους όργανα χρησιμοποιώντας «κανονικές» λέξεις, τονίζοντας ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να τα αγγίξει.
-Τα ενθαρρύνουμε να κάνουν φίλους: Σειρές όπως το «Stranger Things», παρά το στοιχείο της φαντασίας που τις χαρακτηρίζει, περνούν ένα σημαντικό μήνυμα που μπορεί να εφαρμοστεί στην πραγματική ζωή: οι παρέες μπορεί να αποδειχθούν ακόμα και σωτήριες για τη ζωή ενός παιδιού. Ένα παιδί που κυκλοφορεί στο δρόμο μόνο του και όχι περιτριγυρισμένο από φίλους, ακόμα και αν είναι ώριμο και επιφυλακτικό, παραμένει πιο ευάλωτο σε επικίνδυνους αγνώστους.
