Συνέντευξη με τη 15χρονη Αναστασία Νικολοπούλου: "Εμείς που έχουμε αντιμετωπίσει τον καρκίνο είμαστε πιο δυνατοί"

στην Ελένη Βασιλοπούλου, δημοσιογράφο @elena_juniorsclub

Είναι κάποιες φορές που συνειδητοποιείς ό,τι υπάρχουν απαντήσεις για πολλά ερωτήματα και γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στη ζωή σου. Προσωπικά, το έχω βιώσει έντονα και αδιάκοπα, λες και η δική μου ζωή είναι ένα ατελείωτο σχολείο, γεμάτο σταθμούς με γεγονότα τα οποία με ακολουθούν, με διδάσκουν, με κάνουν να αισθάνομαι τόσο γήινη, με ποικίλα συνασθήματα και ανεξίτηλα σημάδια στη ψυχή μου. Έτσι ήρθε στη ζωή μου η Αναστασία! Το όνομα της και μόνο, σημαίνει πολλά για εμένα… η συνάντηση μας, επίσης σημαντική, μα πιο πολύ χαίρομαι γιατί γνώρισα ένα σπουδαίο άνθρωπο. Ένα γλυκό, πανέμορφο κορίτσι, με τόσο αγνά συναισθήματα, με ένα τεράστιο χαμόγελο και την πιο φωτεινή και ευγενική ψυχή, που σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αυτό, είναι το μυστικό μου, όποια Αναστασία έχει έρθει στη ζωή μου, έχει για εμένα το ίδιο αντίκτυπο, με κάνει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος!

Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στο πλαίσιο, της πραγματοποίησης της ευχής της Αναστασίας, για το Make A Wish, όπου σε συνεργασία με τον Εκπαιδευτικό Οργανισμό ΒΕΡΓΗ, την Πολυφωνική χορωδία Πατρών, την Ομάδα παιδικών προγραμμάτων Juniorsevents και το juniorsclub.gr, της προσφέραμε το πολυπόθητο φλάουτο σε συνδυασμό με ένα μάθημα μαγειρικής, μαζί με τις φίλες της και τον σεφ Παρασκευά Δρε, ενώ στο τέλος την περίμενε ένα party έκπληξη!!! Η ευχή της Αναστασίας πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις του Εκπαιδευτικού Οργανισμού ΒΕΡΓΗ, στην Πάτρα!

Εκείνη την ημέρα γνώρισα τους γονείς της, την αδελφούλα της, τις φίλες της, τον Μανώλη όπου ήταν ο νοσοκόμος ο οποίος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη ζωή της (θα μάθετε παρακάτω τους λόγους) όπου ήρθε από την Αθήνα με την οικογένεια του!

Η χαρά της, 15χρονης Αναστασίας Νικολοπούλου, απερίγραπτη! Το χαμόγελο της, μας έκανε όλους να νιώθουμε απόλυτη ικανοποίηση αλλά και δέος, μπρος στην απλότητα της ζωής! Είναι αυτά τα μικρά πράγματα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις ευτυχία και όσο περίεργο κι αν σας φανεί, εγώ εκείνη την ημέρα χασκογελούσα συνέχεια. Έβλεπα την Αναστασία να χαίρεται την κάθε στιγμή με τις φίλες της, να γελά, να μαγειρεύει, να χορεύει και εγώ χαμογελούσα. Μου μετέδιδε όλη αυτή την ενέργεια, ένιωθα ευτυχισμένη γιατί εκείνη ήταν ευτυχισμένη!

Οπότε, ήταν φυσικό για εμένα και με το όνομα της, το οποίο είναι ορόσημο στη ζωή μου, να μιλήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα! Η συνέντευξη-συζήτηση που ακολουθεί, διήρκησε ημέρες… (εσείς θα διαβάσετε αυτά που θεωρούμε ό,τι θα σας βοηθήσουν). Ήθελα να τη γνωρίσω όσο καλύτερα μπορούσα και μέσα από τις συζητήσεις μας, γνώρισα την οικογένεια της και τις φίλες της. Κατάλαβα επίσης και τη μικροπρέπεια κάποιων άλλων εφήβων όπου τους απασχολούσε τόσο πολύ η Αναστασία, όπου έγινε αποδέκτης των σχολίων τους, προφανώς γιατί υπάρχαν σοβαρά ελλείμματα στην κοινωνική συμπεριφορά τους, κάτι το οποίο προκύπτει από την οικογένεια τους.

Από τη συνέντευξη αυτή, εγώ και η Αναστασία κυρίως, επιθυμούμε να αντιληφθείτε, την ουσία της ζωής! Για εκείνη, είναι σημαντικό επίσης, να μοιραστεί με τα παιδιά που βιώνουν τη Λευχαιμία ή κάποιον άλλον τύπο καρκίνου, τη διαδρομή της θεραπείας με όλες τις επώδυνες στιγμές αλλά και τις άλλες που την έκαναν να χαμογελάει στα δύσκολα…

Συνέντευξη:

j.c.: Πότε ξεκίνησαν όλα;

Α.Ν.: Τον Οκτώβριο του 2016! Μια ημέρα ένιωσα έντονη ζαλάδα. Πήγαμε στο παιδίατρο και διέγνωσε μια εποχική ίωση. Επίσης, η κλινική εξέταση δεν παρουσίαζε κάτι ανησυχητικό, ωστόσο η μαμά επέμενε…, είναι το μητρικό ένστικτο (χαμογελώντας), ήμουν και πολύ χλωμή, υπήρχαν φορές όπου έχανα τις αισθήσεις μου στην τάξη, και σκοτείνιαζα από τη ζαλάδα, οπότε πήγαμε και έκανα εξετάσεις αίματος στο Αιματολογικό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών.

Οι πρώτες απαντήσεις έδειχναν ό,τι είχα φτάσει 25 αιματοκρίτη και χρειάστηκε να κανω άμεσα μετάγγιση αίματος. Ήταν τέλη Οκτωβρίου…, ήμουν στο νοσοκομείο και την επόμενη ημέρα ήρθε η διάγνωση από το Ογκολογικό και την ιατρό Αθηνά Γκινοπούλου. Έπασχα από Β-λεμφοβλαστική Λευχαιμία!

Μέχρι τότε, δεν ήξερα κάτι. Νόμιζα ό,τι έχω μια ίωση.

j.c.: Οι πρώτες αντιδράσεις των γονέων σου; Τι κάνατε αμέσως μετά τη διάγνωση;

Α..Ν.: Επρεπε να πάμε Αθήνα και φύγαμε αμέσως. Η μαμά μου, σαφώς και ήταν ανήσυχη αλλά δεν μου είχε πει ότι είναι κάτι σοβαρό. Η ιατρός κα Γκινοπούλου ενημέρωσε το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων ΕΛΠΙΔΑ, στην Αθήνα και κανόνισε την εισαγωγή μου.

Μόλις φτάσαμε, είδα το κτίριο και αμέσως είπα ¨Αυτό μοιάζει με ξενοδοχείο”! Ήμουν κεφάτη! Περίμενα στην υποδοχή με τους γονείς μου και το θείο μου, μέχρι να μου ετοιμάσουν το φάκελο.

Εγώ ήξερα μόνο, ότι έχω μια σοβαρή ίωση.

Πήγα στο δωμάτειο με τους γονείς μου και δεν είχα κανένα φόβο ή άγχος, την είχα καταβρεί. Οι γονείς μου ωστόσο, έπρεπε να ενημερωθούν για τη θεραπεία και για τις χημιοθεραπείες.

j.c.: Στο Ογκολογικό νοσοκομείο παίδων Ελπίδα, συνάντησες κι άλλα παιδιά. Δε σου έκανε εντύπωση που κάποια είχαν χάσει τα μαλλιά τους;

Α.Ν.: Υπήρχε μια πτέρυγα όπου ήμουν εγώ, όπου τα παιδιά είχαμε τα μαλλιά μας και στην απέναντι πτέρυγα, τα παιδιά είχαν χάσει τα μαλλιά τους.

Εκει, γνώρισα κι άλλα παιδιά που νοσηλεύοταν και είχαν τα μαλλιά τους, θυμάμαι τον Αποστόλη 10 ετών και την Τζωρτζίνα 5 ετών. Πίστευα απλώς ό,τι εμείς από αυτή την πλευρά που είμαστε, θα κάνουμε τη θεραπεία μας, αλλά δε θα χάσουμε τα μαλλιά μας. Δεν το σκεφτόμουν καν ό,τι μπορεί να μου συμβεί αυτό.

j.c.: 2 Νοεμβρίου έχεις τα γενέθλια σου! Εσύ μόλις είχες φτάσει εκείνες της ημέρες στο Ελπίδα. Πώς είναι εκείνα τα γενέθλια μέσα στο νοσοκομείο;

Α.Ν.: Ο μπαμπάς μου ήρθε πρωί-πρωί με μια σοκολάτα!!! Το απόγευμα μου έκαναν έκπληξη με μια τούρτα και όταν σβήσαμε τα κεράκια, ο θείος μου, μου έδωσε ένα δώρο! Ήταν το πρώτο μου κινητό! Ήμουν πολύ χαρούμενη!

j.c.: Πότε ξεκινα η χημειοθεραπεία; Πώς νιώθεις εκείνο το διάστημα (σωματικά και ψυχολογικά);

Α.Ν.:Την επόμενη ημέρα από τα γενέθλια μου, έκανα μια ειδική εξέταση-μυελόγραμμα, για να δούνε κάποιες τιμές και άρχισα χημειοθεραπεία.

Είναι περίεργα, ιδίως στην αρχή. Ένιωθα άσχημα. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ανακατεύμουν και αισθανόμουν πολύ κουρασμένη.

Τότε άρχισα να κάνω ερωτήσεις…

j.c.:Ψυχολογική υποστήριξη; Ποιος σου έδινε απαντήσεις στις ερωτήσεις σου;

Α.Ν.: Το νοσοκομείο έχει ψυχολόγο. Εμένα με επισκεπτόταν μια ψυχολόγος, όπως όλα τα παιδιά, αλλά πάντα είχα μια δικαιολογία, την απέφευγα. Της έλεγα, ότι είχα πονοκέφαλο ή δεν ένιωθα καλά. Δεν ήθελα ψυχολόγο, θεωρούσα ό,τι θα με νομίζουν ψυχολογικά άρρωστη. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη.

Μιλούσα πολύ με τη μαμά μου! Δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μου! Μου απαντούσε σε όλα και ένιωθα ότι θα τα καταφέρω. Είχα και τον Μανώλη, τον νοσοκόμο δίπλα μου, όπου τον ξεχώρισα από όλους εκεί. Ο Μανώλης με βοήθησε πολύ.

Γενικά, το διαχειρίστηκα καλά. Υπήρχαν στιγμές που κατέρρεα, σκεφτόμουν όμως ό,τι όλα γίνονται για κάποιο λόγο! Είχα πολύ αγάπη γύρω μου και αυτό μου έδινε δύναμη!

j.c.: Πώς ένιωσες όταν κατάλαβες ό,τι θα χάσεις τα μαλλιά σου;

Α.Ν.: Α, αυτό μου στοίχισε πολύ. Έπαθα σοκ!

Ήταν 3 Δεκεμβρίου και στολίζαμε το δέντρο με ένα άλλο κορίτσι όπου εκείνη είχε χάσει τα μαλλιά της. Με ρώτησε αν πονάω. Εγώ, της απάντησα ό,τι δεν πονάω και ό,τι θα τελειώσει κι αυτό (ήμουν αποφασισμένη να είμαι δυνατή και να το ξεπεράσω).

Είχα ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία αλλά δεν είχα ακόμη απώλεια μαλλιών και δεν ήξερα ό,τι θα μου συμβεί κι αυτό.

Στην επόμενη της ερώτηση όμως, όταν μου είπε: “Καλά, δε στενοχωριέσαι που θα σου πέσουν τα μαλλιά;”

Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Μου ήρθε εγκεφαλικό εκείνη τη στιγμή, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Έτρεξα αμέσως στη μαμά και της ζήτησα να πάμε στο μπάνιο… Με κοιτούσα στον καθρέφτη και τότε διαπίστωσα ό,τι είχα καταλάβει λάθος… Η μητέρα μου, προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Τότε λύγισα, πήγα στο δωμάτιο και έκλαιγα. Ήταν η πιο σκληρή περίοδος. Είχα μακριά μαλλιά και δεν μπορούσα να σκεφτώ ό,τι θα τα έχανα…

Στην αρχή, έπεφταν τούφες… Η μαμά είχε προτείνει να τα κόψω κοντά, ήθελα όμως πάντα να έχω μακριά μαλλιά. Πήγαμε σε ένα κομμωτήριο και μου τα έκοψαν, κοντό καρέ, μάλιστα, ο κομμωτής επέμενε να μου κάνει το κούρεμα δώρο. Με κοιτούσα πάλι και προσπαθούσα να το συνηθίσω.

Η νονά μου είχε μια ωραία ιδέα! Μου έφτιαξαν όμορφα σκουφάκια και τα φορούσα, ιδίως την περίοδο που τα έκοψα πολύ κοντά… Τότε, δεν ήθελα να κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου….

Για 3 εβδομάδες είχα χάσει τα μαλλιά μου και δεν ήθελα να βγαίνω έξω. Το ανοσοποιητικό σύστημα μου ήταν ευαίσθητο και έπρεπε να προσέχω, άλλωστε. Την 3η εβδομάδα όμως, αποφασίσαμε, να αγοράσω περούκα. Διάλεξα μια, από 100% φυσική τρίχα και μου θύμιζε τα δικά μου μαλλιά. Μου την έκανε δώρο η γιαγιά Αναστασία! Ένα πολύ ακριβό δώρο γιατί πρέπει να ξέρετε ό,τι κοστίζει ακριβά μια περούκα από φυσική τρίχα, καλής ποιότητας. Η γιαγιά μου όμως θα έκανε τα πάντα για εμένα! Την ευχαριστώ!

j.c.:Τι θα έλεγες σε ενα παιδί που καλείται να δώσει τη δική του μάχη με τον καρκίνο;

Α.Ν.: Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβει είναι ό,τι δεν είναι το μόνο παιδί που έχει καρκίνο. Είναι μια ασθένεια που πολλά παιδιά νοσούν και τα περισσότερα έχουν καταφέρει να γίνουν καλά.

Δεν πρέπει να πανικοβληθεί, ούτε το παιδί, ούτε η οικογένεια του. Να αποδεχτεί την ασθένεια του και με ψυχραιμία να βάλει στόχο για να την καταπολεμήσει. Να βάλει στόχο να αντέξει τη χημειοθεραπεία και όλα θα πάνε καλά.

Να θυμάται, όταν βγει από αυτή τη διαδικασία θα αισθάνεται καλύτερα. Εμείς που έχουμε αντιμετωπίσει τον καρκίνο είμαστε πιο δυνατοί. Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί παράλογο… αλλά έτσι είναι. Μετά από αυτή την επώδυνη και με διάρκεια καταπολέμηση του καρκίνου, αισθάνεσαι ευγνώμων και συνειδητοποιείς πόσο άλλαξε η ζωή σου.

j.c.: Είναι αλήθεια… Όσα παιδιά έχω γνωρίσει όπου αντιμετωπίζουν τον καρκίνο είναι μαχητές. Διαχειρίζονται και αντιμετωπίζουν τη θεραπεία με θάρρος και ψυχραιμία. Αναστασία, από που αντλείται αυτή η δύναμη;

Α.Ν.: Αγάπη! Εγώ προσωπικά έχω λάβει πολύ αγάπη από την οικογένεια μου, την νονά μου, τον νοσοκόμο τον Μανώλη, από τις φίλες μου, την κολλητή μου, Μάγδα! Ο καθένας τους με τον τρόπο του, τα λόγια του, την αγάπη του, με ενθάρρυνε και με βοηθούσε να συνεχίσω.

Υπήρχαν πολλές φορές που λύγισα, που έσπασαν τα νεύρα μου. Ήξερα πόσο τραγική κατάσταση βίωνα, ό,τι μπορεί να έχανα τη ζωή μου, αλλά έβλεπα μόνο τα όνειρα μου και τη μετέπειτα ζωή μου. Κοιτούσα το στόχο μου, τα όνειρα μου μετά από κάθε χημειοθεραπεία και αυτό με κράτησε σε καλό δρόμο.

j.c. Ανέφερες και φίλους, την κολλητή σου, την οποία γνώρισα από κοντά. Πώς ήταν η περίοδος που επέστρεψες πλέον στο σχολείο; Οι συμμαθητές σου, τι σε ρωτούσαν;

Α.Ν.: Μετά απο τη χημειοθεραπεία και 7 μήνες στην Αθήνα, τελικά βγήκα νικήτρια! Για εμένα τώρα, σημασία είχε η επιστροφή μου στην Πάτρα, το σχολείο, η μουσική μου, οι φίλοι μου, η νέα μου ζωή!

Για αρχή να σας πω, ό,τι ζούσα σε ένα αποστειρωμένο σπίτι, όλοι πρόσεχαν με την καθαριότητα.

Για εμένα το καλοκαίρι εκείνο, είχε ένα στόχο. Να προλάβω να διαβάσω, να βγάλω την ύλη και να δώσω εξετάσεις στο Μουσικό Γυμνάσιο. Οπότε είχα 2 μήνες, με πολύ διάβασμα, έκανα όμως παρέα με την Μάγδα και όποτε μπορούσα έβγαινα βόλτα.

Έδωσα εξετάσεις στο Μουσικό Γυμνάσιο κι εκεί … τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα…

Το σχολείο και ιδίως η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν αρκετά δύσκολη για εμένα. Δεν ήθελα να καταλάβουν ό,τι φοράω περούκα. Δεν είχα πει σε κανέναν για την περιπέτεια της υγείας μου. Δεν ήθελα να με λυπούνται ή να κάνουν σκέψεις ό,τι είμαι άρρωστη.

j.c.: Ξέρω ό,τι τα παιδιά μπορεί να γίνουν σκληρά, να κάνουν διάφορες ερωτήσεις… Ήρθες τόσο δύσκολη θέση με κάποιον συμμαθητή σου;

Α.Ν.: Ναί. Υπάρχουν και παιδιά που είχαν κακή συμπεριφορά… Έπρεπε να φανώ ακόμη πιο δυνατή μέσα στο ίδιο μου το σχολείο, επειδή μια συμμαθήτρια, η οποία είχα την εντύπωση πώς είναι φίλη μου, διέδιδε στους φίλους της, ότι έχω καρκίνο και είναι επικίνδυνο να κολλήσουν τα άλλα παιδιά. Μάλιστα, η ίδια έλεγε στην παρέα της, ό,τι φοράω περούκα.

Στην αρχή δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστώ. Ο τρόπος που με κοιτούσαν τα παιδιά, η περιέργεια τους, η αγένεια τους κάποιες φορές…

j.c.: Αλήθεια; Αδιανόητο είναι αυτό που συνέβη… Τι έκανες; Μίλησες με τους γονείς σου;

Α.Ν.: Έχω μια άριστη σχέση με τους γονείς μου και με την αδελφή μου. Με τη μαμά, τα λεώ όλα και με τον πατέρα μου, απλώς εκείνος είναι έτοιμος να τα βάλει με όλους για την κόρη του.

Στην αρχή σκέφτηκα να μη δώσω έκταση. Όταν άρχισε να με επηρεάζει και να με στενοχωρεί, τους το είπα. Τότε, έκανα σκέψεις να κάνω τα μαθήματα κατ’ οίκον γιατί δεν ήθελα να με αντιμετωπίζουν ως άρρωστη.

Οι γονείς μου, με βοήθησαν να οπλιστώ με δύναμη και να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Μάλιστα για κάποιο διάστημα αποστασιοποίηθηκα και εκεί ήταν που κατάλαβα ποιές είναι οι αληθινές μου φίλες, όπως η κολλητή μου η Μάγδα.

j.c.: Το κεφάλαιο μαλλιά – περούκα, το επαναφέρω γιατί, κατάλαβα ότι σε επηρέασε περισσότερο κι από την ίδια την ασθένεια…

Α.Ν.: Ναι, γιατί μου άρεσαν τα μαλλιά μου. Όταν επέστρεφα στο σπίτι, το βράδυ που έβγαζα την περούκα, δεν ένιωθα ο εαυτός μου.

Φαντάσου, ό,τι το καλοκαίρι έσκαγα και δεν ήθελα να τη βγάλω. Μόνο όταν ήμουν με την οικογένεια μου στο σπίτι μου έβγαζα την περούκα.

Ίσως είναι και τα βλέμματα των άλλων… Γιατί υπήρξε μια καθηγήτρια που μου έκανε ιδιαίτερο μάθημα στο σπίτι και με αυτή ένιωθα άνετα, μπορούσα να είμαι στο μάθημα της, μαζί της, χωρίς να φοράω περούκα.

j.c.: Μετά από όλα αυτά, νιώθεις πιο δυνατή;

Α.Ν.: Είμαι πιο δυνατή! Πιστεύω ό,τι έχω γίνει άλλος άνθρωπος, προς το καλύτερο! Αυτή η δοκιμασία με ξύπνησε απότομα, με έκανε και είδα την πραγματική ζωή με άλλη ματιά. Είμαι τώρα πιο δυνατή, ανεξάρτητη και θέλω να το μεταδώσω και σ΄άλλους αυτό!

j.c.: Μουσικό σχολείο, μουσική, φλάουτο! Τελικά είναι σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή σου και η μουσική. Θα ασχοληθείς επαγγελματικά;

Α.Ν.: Μεγάλωσα με μουσική! Ο μπαμπάς παίζει μουσική, παραδοσιακά όργανα! Δε θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς τη μουσική. Για εμένα, η μουσική είναι ένας τρόπος να εκτονωθείς, να βρεις τον εαυτό σου. Κάνω διάφορες σκέψεις και ταξίδια με τη μουσική! Με τη μουσική κάνω τα ταξίδια που θα πραγματοποιήσω όταν μεγαλώσω με τις φίλες μου!

Θέλω να σπουδάσω μουσική! Σκέφτομαι τη μουσικοθεραπεία, ιδίως για παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και αργότερα θέλω να ειδικευτώ σε παιδιά με νοητική ανεπάρκεια. Επίσης, επιθυμώ πολύ να διδάξω μουσική και κυρίως φλάουτο σε παιδιά!

j.c.:Πώς νιώθεις αυτό το διάστημα με την πανδημία; Επειδή, πρέπει να προσέχεις κι εσύ περισσότερο (όλοι μας πλέον προσέχουμε). Εσένα σε επηρέασε ή σε φοβίζει η κατάσταση με τον κορονοϊό;

Α.Ν.: Έχω περάσει δυσκολότερα (χαμογελώντας)! Δεν έχω ταραχθεί καθόλου, έχω κάνει και τη σκέψη “κι αν έρθει… θα τον αντιμετωπίσω κι αυτό τον ιο”.

Αυτό το διάστημα κάνω πράγματα στο σπίτι με την αδελφή μου, την οικογένεια μου, με τη μουσική. Αξιοποιώ το χρόνο μου στο σπίτι, διαβάζω τα μαθήματα μου, περνάω καλά. Μου λείπει το σχολείο και όλες οι δραστηριότητες που έκανα πριν αλλά δεν κάνω αρνητικές σκέψεις.

Τη ζωή, την έχω ορίσει ως ένα χρονικό διάστημα το οποίο πρέπει να εκμεταλλευτείς, να ζήσεις καλά, να κάνεις όλα αυτά που θέλεις, να αποκτήσεις τις εμπειρίες που θέλεις και να μην αφήνεις τις κακόβουλες σκέψεις να σταματάνε τα όνειρα και τη χαρά σου.

j.c.:Θα διαβάσουν πολλοί συνομήλικοι σου, αυτή τη συνέντευξη, τι θες να τους πεις;

Α.Ν.: Να μην ασχολείστε με ανούσια πράγματα! Να ζείτε το τώρα! Να μη σκέφτεστε καχύποπτα! Να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε τη κάθε σας στιγμή. Μη κοιτάτε μόνο την αρνητική εκδοχή των πραγμάτων αλλά και τη θετική, το τονίζω γιατί σ΄ αυτή την ηλικία, πολλά παιδιά κάνουν αρνητικές σκέψεις. Να θυμάστε πάντα υπάρχει η θετική πλευρά!

Να ζείτε τη ζωή σας, την κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία στιγμή στη γη! Να χαρείτε την αγάπη, τη σχέση σας με τους άλλους ανθρώπους. Να αγαπήσετε και να σας αγαπήσουν! Αν μπορείτε, να βοηθήσετε κι άλλους ανθρώπους!

Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό αγαθό στη ζωή μας! Ο κάθε άνθρωπος που νιώθει αγάπη και παίρνει αγάπη από τους γύρω του, βλέπει τον κόσμο διαφορετικά και μπορεί να είναι ευτυχισμένος!