της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub

Πίσω από το ροζ κρύβονται τα σημάδια νίκης!

Μια νέα γυναίκα, η Χαρά, μας μιλάει για τον καρκίνο και τα σημάδια. Όπως η ίδια λέει: “Τα σημάδια της ψυχής (που δεν φαίνονται πάντα) και τα σημάδια του σώματος. Τώρα πια είναι τα σημάδια της μάχης που έδωσα για τη ζωή μου, τα αγαπώ, τα σέβομαι (όπως κάθε σωστός πολεμιστής άλλωστε)…, μερικές φορές νιώθω και περηφάνια γιατί είναι τα μετάλλια της μεγάλης μου ΝΙΚΗΣ!!”

Η Χαρά είναι μηχανικός, εθελόντρια στο Άλμα Ζωής, μια γυναίκα με πολλά ενδιαφέροντα η οποία οραματίστηκε τότε που ήταν νωπά ακόμη τα σημάδια, να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια και τα κατάφερε! Μαζί με το σύζυγό της, στην αγκαλιά της κρατά τα δυο 3χρονα παιδιά τους.

Γνώρισα τη Χαρά και τη λάτρεψα! Από το σπινθηροβόλο βλέμμα της, καταλαβαίνεις τη δίψα που έχει για ζωή. Το χαμόγελο της, είναι τόσο φωτεινό που απαλύνει κάθε σκέψη. Είναι μια δυνατή γυναίκα και είναι μαζί μας για να φωτίσει τα μονοπάτια γυναικών που νοσούν από καρκίνο του μαστού.

Η Χαρά με την Λιολιώ Κολυπέρα, την πρώτη πρόεδρο του «Άλματος Ζωής» στην Πάτρα 

Συνέντευξη με Χαρά Παπακωστοπούλου, εθελόντρια στο Άλμα Ζωής Πάτρας (almazoispatras.gr)

Από τη διάγνωση στο χειρουργείο 

j.c.: Σε νεαρή ηλικία, νοσείς από καρκίνο του μαστού. Πώς έγινε η διάγνωση και πώς αντέδρασες όταν έμαθες ότι θα μπεις στο χειρουργείο; 

Χ.Π.: Μόλις έκλεισα τα 30, ψηλάφισα τυχαία στο ντους στο αριστερό μου στήθος. Αντιλήφθηκα ένα μικρό ογκίδιο και αμέσως θορυβήθηκα και πήγα σε χειρουργό μαστού. Στην αρχή δεν φάνηκε ύποπτο, χαρακτηρίστηκε ινοαδένωμα, καλοήθης όγκος μαστού.

Μετά από τρεις μήνες αφού επανέλαβα τον υπέρηχο ο όγκος είχε μεγαλώσει και έπρεπε να αφαιρεθεί.

Στη συνέχεια κάνω το πρώτο χειρουργείο, διαπιστώνεται ότι πρόκειται για κακοήθεια, προχωράμε στο δεύτερο χειρουργείο όπου αφαιρείται ένα μεγάλο τμήμα του στήθους καθώς και καθαρισμός λεμφαδένων γιατί ο κος Καρκίνος είχε βιαστεί, είχε προχωρήσει σε έναν από αυτούς.

j.c.: Τι συναισθήματα κυριαρχούσαν ;

Χ.Π.: Έκλαψα λίγο, φοβήθηκα πολύ και μετά στάθηκα με ψυχρότητα και σεβασμό απέναντί του. Τα έκανα όλα μηχανικά, με μία ανάσα, όπως όταν κάνεις βουτιά στα βαθιά, έτσι ένιωθα.

j.c.: Η πρώτη φορά που αντικρίζεις τον ακρωτηριασμό, μετά το χειρουργείο…

Χ.Π.: Φοβήθηκα να δω το ακρωτηριασμένο στήθος μου, φοβήθηκα να αγγίξω τις ουλές μου, φοβήθηκα για την θηλυκότητα μου, φοβήθηκα τις ανασφάλειες μου, αλλά τα αντιμετώπισα όλα!

Σκεφτόμουν μόνο την αποκατάσταση, που έγινε μετά από ένα χρόνο.

Η μάχη για τη ζωή χρειάζεται αγάπη και … ανθρώπους

“Εκείνη ακριβώς τη στιγμή όμως, ήμουν απόλυτα μόνη, εγώ και αυτός!”

j.c.: Χημειοθεραπείες και επιπτώσεις… Τα μαλλιά πέφτουν, πώς το διαχειρίζεσαι; 

Χ.Π.: Χημειοθεραπείες! Άκουσμα βαρύ, στη πράξη όμως σκοτεινό, πολυδιάστατο αλλά διαχειρίσιμο. Νομίζω ότι ήταν λίγο πιο εύκολο απ΄ ότι το φανταζόμουν.

Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που με τρόμαξε ήταν η ιδέα ότι θα χάσω τα μαλλιά μου και τα έχασα και λύγισα… για λίγο… και μετά έκανα τα πάντα για να νιώθω όμορφα. Βαφόμουν, φορούσα ωραία καπέλα, μαντήλια, σκουλαρίκια και όχι μόνο δεν το καταλάβαινε κανείς αλλά κέρδιζα και το θαυμασμό αγνώστων στο δρόμο..

Το διάστημα των χημειοθεραπειών προσπαθούσα πολύ να σταθώ δυνατή απέναντι σε όλα όσα είχαν συμβεί και συνέβαιναν.. έβλεπα όμως μόνο το φως στο τούνελ, ευτυχώς! γιατί μερικές φορές το σκοτάδι ήταν βαρύ και μοναχικό!

j.c.: Ποιοι έμειναν δίπλα σου; 

Χ.Π.: Εννοείται η οικογένεια μου, οι γονείς μου, η αδερφή μου! Ήταν το μεγάλο μου στήριγμα, έκαναν τα πάντα για μένα, κρεμόντουσαν από τα χείλη μου και η διάθεσή τους, ακολουθούσε τη δική μου.

Οι φίλες μου επίσης ήταν δίπλα μου, πολύ τρυφερά και διακριτικά και ένιωθα πολύ έντονα την αγωνία τους και την αγάπη τους.

Τη στιγμή που είχα τους πάντες γύρω μου, την έννοια τους, την αγάπη τους, την συμπαράσταση τους… στο μέγιστο βαθμό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή όμως, ήμουν απόλυτα μόνη, εγώ και αυτός!

Ήταν όλοι δίπλα μου αλλά ίσως κάποιοι να τρόμαξαν και να έφυγαν τελικά…

Σημάδια της ψυχής και του σώματος…

Ο σύντροφος που σ’ αγαπά, δε βλέπει τα σημάδια στο σώμα σου

j.c.: Είναι γεγονός ότι η αγάπη δε μένει σε σημάδια κι ο σύζυγος σου, στο απέδειξε από την πρώτη στιγμή 

Χ.Π.: Είναι τα σημάδια της ψυχής (που δεν φαίνονται πάντα) και τα σημάδια του σώματος.

Πριν χρόνια ήρθαν στη ζωή μου και έφεραν πόνο, πληγές, φόβους, ένα χωρισμό και πολλές-πολλές ανασφάλειες. Πάλεψα όμως (!), ήμουν πολύ νέα(!) και η ζωή μου ήταν και είναι πολύτιμη και μοναδική.

Παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο. Ο άντρας μου είναι αυτός που δεν «είδε» ποτέ τα σημάδια μου, όχι γιατί δεν υπήρχαν ή δεν υπάρχουν αλλά γιατί είχαν ήδη γίνει αόρατα από μένα …από τα δικά μου μάτια.

Τώρα πια είναι τα σημάδια της μάχης που έδωσα για τη ζωή μου, τα αγαπώ, τα σέβομαι (όπως κάθε σωστός πολεμιστής άλλωστε)….., μερικές φορές νιώθω και περηφάνια γιατί είναι τα μετάλλια της μεγάλης μου ΝΙΚΗΣ!!

Από Paulo Coelho:Ηττημένος είναι μόνο αυτός που παραιτείται. Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα τους με φωτιά και σίδερο και θα τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί θα δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από τη κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε!

Νίκησε τον καρκίνο κι έγινε μητέρα!

Η Χαρά, σε νεαρή ηλικία, νοσεί από καρκίνο και δίνει τη μάχη για τη ζωή της! Μια μάχη δύσκολη, που χρειάστηκε πείσμα, αισιοδοξία, δύναμη ψυχής, όραμα για το μέλλον. Η ζωή δε συνεχίζεται απλώς, πρέπει να τη ζήσει, να θέσει στόχους, να δημιουργήσει, να ρουφήξει το μεδούλι της.

j.c.: Είσαι νέα, δίνεις μάχη για τη ζωή σου και κάνεις όνειρα για το μέλλον; 

Χ.Π.: Αμέσως μετά τα χειρουργεία αρχίζω να του πηγαίνω πολύ κόντρα αυτού του κυρίου, δεν ήθελα να μου στερήσει τίποτα από την καθημερινότητα μου , από την ποιότητα της ζωής μου, από τη θηλυκότητα μου, από τα όνειρα μου..

Άρχισα να φροντίζω πολύ τον εαυτό μου, έκοψα το τσιγάρο, πρόσεχα την διατροφή μου, την εμφάνισή μου και προσπαθούσα να διαχειριστώ τους φόβους μου.

Δυστυχώς δεν ξεκίνησα τότε ψυχοθεραπεία.

j.c.: Ο φόβος σε μια νέα γυναίκα που νοσεί από καρκίνο, εκτός από την ίδια τη ζωή, είναι και η μητρότητα  

Χ.Π.: Η αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο μητρότητα ήταν κάτι που με απασχόλησε αμέσως μετά τη διάγνωση. Το έθεσα σαν θέμα στον ογκολόγο μου, πριν τις χημειοθεραπείες αλλά αυτός μου είχε πει ότι το πιο σημαντικό είναι η ίδια μου η ζωή.

Το θέμα αυτό για αρκετά χρόνια με πλήγωνε πολύ και το είχα αποκλείσει κατά κάποιο τρόπο.

Εντελώς τυχαία είχα δει μια συνέντευξη στους «Πρωταγωνιστές» από μία εθελόντρια του Άλματος Ζωής που κατάφερε να αποκτήσει μωρό μετά τον καρκίνο. Για μένα αυτή η στιγμή ήταν ορόσημο, μία μεγάλη ανάσα, ήταν η ελπίδα, ήταν ο στόχος και ένας ακόμα μεγάλος αγώνας που θα ακολουθούσε!

Την Ειρήνη τη γνώρισα, θα την έχω πάντα στη καρδιά μου και θα την ευγνωμονώ για αυτό που μου προσέφερε και εξάλλου ήταν και ο λόγος που έγινα εθελόντρια.

j.c.: Κερδίζεις τη μάχη με τον καρκίνο, επιθυμείς να δημιουργήσεις οικογένεια και τα καταφέρνεις

Χ.Π.: Τον σύζυγό μου τον γνώρισα τρία χρόνια αργότερα. Ήταν η σωστή στιγμή, ήταν η στιγμή μας, δεν «είδε» ποτέ τα σημάδια μου, όχι γιατί δεν υπήρχαν ή δεν υπάρχουν αλλά γιατί είχαν ήδη γίνει αόρατα από μένα …από τα δικά μου μάτια.

Θέλαμε και οι δύο να αποκτήσουμε παιδιά, ήταν απόλυτα υποστηρικτικός, αισιόδοξος και με σεβασμό στάθηκε δίπλα μου στις ιδιαιτερότητες των διαδικασιών.

Η απόκτηση των παιδιών μας δεν ήταν εύκολη, όμως τώρα ο σκοπός ήταν διαφορετικός. Δεν πάλευα για τη ζωή μου, πάλευα για το όνειρο.

Κάναμε προσπάθειες με φυσικό κύκλο, δεν πήρα ορμόνες για την διέγερση των ωοθηκών λόγω του ιστορικού μου.

Τα καταφέραμε! Αποκτήσαμε τη Μπέττυ και τον Σταμάτη! Τα παιδιά μας, που γέμισαν τη ζωή μας με αγάπη και φως!

Τα παιδιά δεν τα ήθελα για να με ολοκληρώσουν! Ήμουν ολόκληρη, επιθυμούσα να ζήσω, να πορευτώ, να εξελιχθώ και να μεγαλώσω μαζί τους, με δεδομένο την αγάπη, την αγάπη τη καθάρια, την ανιδιοτελή.

Η δύναμη και οι φοβίες 

j.c.: Τι σε κάνει να μη το βάζεις ποτέ κάτω; Από που αντλείς δύναμη; 

Χ.Π.: Δε ξέρω ακριβώς να σου απαντήσω, το αναζητώ, απλώς ξέρω ότι στα δύσκολα γίνομαι παρατηρητής, βγαίνω από το εγώ μου, αποσυνδέομαι συναισθηματικά και μειώνεται ο φόβος, πεισμώνω και τέλος ψάχνω να βρω το μάθημά μου. Είναι πια ένας αυτόματος μηχανισμός αυτοπροστασίας! Πρώτη φορά το ένιωσα να συμβαίνει στη περίοδο των χημειοθεραπειών.

Νιώθω όμως πάντα ευγνωμοσύνη και τυχερή για ότι έχω στη ζωή μου, ακόμα και αυτός ο κύριος με έκανε να καταλάβω ότι η ζωή μου είναι πολύτιμη και μοναδική. Ακόμα και τη λύπη μου τότε, την αντιμετώπισα φιλικά, με σεβασμό και την αποδέχτηκα. Ενηλικιώθηκα μαζί της και με αγάπη την εγκατέλειψα.

j.c.: Μετά από τόσα χρόνια, υπάρχουν μέρες που σκέφτεσαι τον καρκίνο; 

Χ.Π.: Όταν κάνω τις εξετάσεις του εξαμήνου ναι, τον σκέφτομαι..

Όταν κάνω εξετάσεις και κάτι ανησυχεί τους γιατρούς, φοβάμαι…

Όταν έχω κάποιο πρόβλημα υγείας, περνάει σα σκέψη…

Όμως το έχω αποδεχτεί, πορεύομαι μαζί με όλα τα παραπάνω, απλά δεν θέλω να σπαταλάω πολύ χρόνο σε αυτόν!

Ο εθελοντισμός και το Άλμα Ζωής στην Πάτρα 

Η Χαρά, με την Αγγελική Στεφανάκη Πρόεδρο του Άλματος Ζωής στην Πάτρα 

j.c.:Είσαι εθελόντρια στο ‘Αλμα Ζωής, τι σημαίνει αυτό;

Χ.Π.: Είναι ένας σημαντικός ρόλος της ύπαρξης μου! Με τιμούν οι γυναίκες που νοσούν, με το μοίρασμα τους…, γιατί χαίρομαι όταν μου αναφέρουν, ότι επιτέλους κάποιος τις καταλαβαίνει. Είμαι απέναντι τους, μιλάμε για όλα!

Για κάποιες είμαι εκεί για τις αδυναμίες τους, για κάποιες άλλες λειτουργώ σαν παράδειγμα, ιδίως όταν με βλέπουν ότι συνεχίζω τη ζωή μου, δουλεύω, φροντίζω την οικογένεια μου. Αυτό, τους δίνει ελπίδα και δύναμη!

Μεγάλη ευλογία για μένα!

Δηλώνω παρούσα!

Στο Άλμα Ζωής ένιωσα και νιώθω κατανόηση, ασφάλεια και προστασία!

Σα το σπίτι μου..

Το να μοιράζεσαι θέλει θάρρος …

j.c.: Είσαι μια νέα γυναίκα, που εργάζεσαι στο Δήμο Πατρέων ως μηχανικός, έχεις οικογένεια και έχεις τη δύναμη να μπαίνεις μπροστά (χωρίς ταμπού, ενδοιασμούς). Μοιράζεσαι μαζί μας αυτές τόσο προσωπικές στιγμές και σ’ ευχαριστώ γι αυτό. Για το θάρρος σου να φωτίσουμε το σκοτάδι των γυναικών που νοσούν από καρκίνο και δε ξέρουν τι να κάνουν.  

Χ.Π.: Αυτή τη συνέντευξη την κάνω μόνο γι΄ αυτό το λόγο!

Δεν έχω ανάγκη από προσωπική προβολή, θέλω να δώσω μία ανάσα ανακούφισης και ελπίδας σε κάποια γυναίκα που μπορεί να έχει χειρουργηθεί και το μέλλον της μοιάζει αβέβαιο και σκοτεινό, θα ήθελα να δώσω κίνητρο στις γυναίκες να εξεταστούν και να μη παραμελούν τις προληπτικές εξετάσεις τους.

Εμένα νιώθω ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία να ζήσω, χωρίς αυτός ο κύριος να μου στερήσει τίποτα από ότι είχα ονειρευτεί!

Είμαι εδώ με λένε Χαρά, πριν 16 χρόνια νόσησα από Καρκίνο του Μαστού και πιστέψτε με ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του είναι, η ίδια η ΧΑΡΑ!

Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο  facebook:  juniorsclub.gr —> ΕΔΩ

Ολοκληρώθηκε η κλινική εξέτασης του «Άλμα Ζωής» για τον Οκτώβριο

Make a wish: Εύχομαι να αποκτήσω έναν υπολογιστή gaming – Γιώργος 15 ετών με σάρκωμα Ewing

Το Καμπανάκι της Μητρότητας!