της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Από την Αφρική και τη Λ.Δ. του Κονγκό, ο Σεβασμιώτατος, Μητροπολίτης Κινσάσας Θεοδόσιος, μας μιλά για το σπουδαίο το Ιεραποστολικό του έργο και με τιμά σήμερα, Μεγάλο Σάββατο, με αυτή τη συνέντευξη.
j.c.: Τι απαντάνε οι γονείς, στο ερώτημα των παιδιών “Τι είναι η Ανάσταση και το Πάσχα”;
Μ.Κ.Θ.: Το σημαντικό δεν είναι τι λέμε στα παιδιά μας, αλλά τι μεταφέρουμε σε αυτά, ως βίωμα μέσα από τη δικιά μας ζωή και τη ζωή της οικογένειάς μας. Τα παιδιά μπορούν, μέσα από τον τρόπο που ζουν μαζί μας, να ανιχνεύσουν αν ο Χριστός είναι κάτι σημαντικό για μας ή εάν πρόκειται για ένα φολκλόρ που το ακολουθούμε μόνο συγκεκριμένες μέρες του έτους, μία καλή συνήθεια ή έστω μία παράδοση του λαού μας.
Το Πάθος και η Ανάσταση του Κυρίου αποτελούν το κυρίαρχο μήνυμα της πίστης μας, τη νίκη δηλαδή απέναντι στο θάνατο, τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου που χωρίς Αυτόν παραμένει ανίκητος. Αν μπορούμε να μεταφέρουμε αυτό το μήνυμα μαζί με το ότι η Σταύρωση, δηλαδή η θυσιαστική αγάπη είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει κάποιος κατά χάριν Θεός τότε έχουμε μεταδώσει το μήνυμα των ημερών αυθεντικά.
j.c.:Πώς θα το καταλάβουν αυτό, ιδίως τα μικρά παιδιά;
Μ.Κ.Θ.: Ε, δε θα το καταλάβουν! Θα το νιώσουν, θα το βιώσουν μέσα από το δικό μας τρόπο ζωής και μάλιστα όχι τις Άγιες Μέρες, αλλά επιτρέψτε μου την έκφραση στην “άγια καθημερινότητά” μας, όταν κρίνεται το ήθος μας στον αγώνα της ζωής. Τότε τα παιδιά θα μπολιαστούν με αυτό το ήθος, τότε θα υποψιαστούν πώς υπάρχει ένας άλλος τρόπος κατανόησης και βίωσης της ύπαρξης και τα λόγια μας θα έρθουν απλά να το ερμηνεύσουν. Αλλιώς ό,τι κι αν πούμε τέτοιες μέρες στα παιδιά θα μείνει χωρίς έρεισμα.
j.c.:Μεγαλώνουν τα παιδιά κι αντιμετωπίζουν μια σκληρή κοινωνία με “προδοσία”. Τι θα πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά, μέσα από τα Πάθη, την Προδοσία και τη Σταύρωση Του Χριστού;
Μ.Κ.Θ.: Η προδοσία, δηλαδή η ψευδεπίγραφη συμπεριφορά, μπήκε στον κόσμο πολύ νωρίς. Κάποιος που παρίστανε το φίλο παρέσυρε τον άνθρωπο με μια “συμβουλή”: “Έλα να σου δείξω πώς θα “κόψεις δρόμο””. Πώς θα γίνεις Θεός με “κόλπο”. Αυτή η συνειδητή εξαπάτηση, η πρώτη προδοσία, είναι η αρχή μιας ατέλειωτης σειράς προδοσιών. Ωστόσο ενώ πονάει όταν γίνεται μεταξύ ανθρώπων, οπού κανείς δεν είναι απολύτως αθώος και άμοιρος ευθυνών (επιτρέψτε μου εδώ να πω ούτε τα παιδιά) κορυφώνεται στην Προδοσία του Αναμάρτητου, του Ευεργέτη.
Η προδοσία λοιπόν του Χριστού από το μαθητή του θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «ακρότατο όριο» στη ψυχή του παιδιού, όχι για να το οδηγήσει στον κυνισμό, ότι όλοι είναι προδότες, αλλά για να γλυκαίνει τον πόνο και την στενοχώρια του στις μύριες προδοσίες που θα βιώσει το ίδιο και να τις εγκεντρίζει με ελπίδα, πως η προδοσία ως συστατικό αυτού του κόσμου νικήθηκε οριστικά στον άδειο Τάφο του Γολγοθά και θα εξαφανιστεί στα έσχατα, στον κόσμο της Βασιλεία του Θεού.
j.c.:Στη Λ. Δ. του Κονγκό, και συγκεκριμένα στην Κινσάσα όπου υπάρχει η Ιεραποστολή σας, οι άνθρωποι εκεί, έχουν καθημερινές μεγάλες ανάγκες, όπου για ένα πιάτο φαγητό θα ακολουθήσουν οποιονδήποτε. Πώς καταλαβαίνουμε ότι αυτοί που έρχονται στην εκκλησία, αναγνωρίζουν το θεϊκό σκοπό;
Μ.Κ.Θ.: Καταρχάς επιτρέψτε μου να απαλείψω μια λέξη από την ερώτησή σας. Η ιεραποστολή δεν είναι δική μου. Είναι της εκκλησίας, είναι «αποστολή» όπως λέει η ίδια η λέξη. Άρα είναι του αποστέλλοντος. Και δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι είναι εύκολο, και δυστυχώς συχνό άνθρωποι που βρίσκονται σε αποστολή, είτε στην εκκλησία είτε και στην κοινωνία, να την οικειοποιούνται, να τη θεωρούν δική τους και να φέρονται αναλόγως. Πρέπει ως εκ τούτου συνεχώς και αδιαλείπτως να θυμούμαστε ότι είμαστε “απεσταλμένοι” και με ανάλογο φρόνημα να κινούμαστε.
Πράγματι η ύπαρξη αναγκών βιοτικών και μάλιστα πιεστικότατων καθιστά συχνά δυσδιάκριτα τα κίνητρα των ανθρώπων. Όχι μόνο για εμάς αλλά και για αυτούς τους ίδιους. Και παρόλο που έχουμε περιπτώσεις όπου ξεκάθαρα το κάλεσμα της πίστης και της αλήθειας είναι τόσο ισχυρό ώστε ο άνθρωπος να αφήνει πίσω του επιλογές που του προσφέρουν λύση των βιοτικών αναγκών, καλύτερη από αυτή που προσφέρουμε εμείς δηλαδή η ελληνορθόδοξη εκκλησία, δεν μπορώ ωστόσο να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν και διαφορετικές περιπτώσεις.
Να το πω με ένα παράδειγμα; Ο Χριστός σαν Μεγάλος Ψαράς απλώνει πολλά αγκίστρια. Δεν θα πιαστούν όλοι στο ίδιο. Δεν ξέρουμε αν μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων κάποιοι από τους ακροατές δεν πήγαν στο επόμενο κήρυγμά Του περιμένοντας το “εύκολο” θαυματουργικό φαγητό. Ωστόσο, αν ήταν καλοπροαίρετοι, είμαι σίγουρος ότι τους “σαγήνευσε” (επιτρέψτε μου να θυμίσω πως σαγήνη σημαίνει το δίχτυ του ψαρά) ο ίδιος ο λόγος του Κυρίου.
Έτσι κι εμείς ως Εκκλησία, προτάσσουμε το Λόγο του Θεού αλλά με την όποια δυνατότητά μας επιχειρούμε να θεραπεύσουμε και τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων όπως έκανε ο Κύριος στο θαύμα που προανέφερα. Μετά το κήρυγμα και επειδή η ώρα ήταν περασμένη τάισε τους ακροατές Του που δεν θα έβρισκαν να αγοράσουν φαγητό. Αρνήθηκε όμως τον πειρασμό, να τους κρατήσει δεμένους κοντά Του δίνοντας τους κάθε μέρα φαγητό.
j.c.:Τα παιδιά, εκεί πολλές φορές χαίρονται με απλά πράγματα ενώ στην ουσία δεν έχουν παιχνίδια όπως έχουμε εμείς στα παιδιά μας. Η ευτυχία τους όμως είναι εμφανής στα πρόσωπα τους. Πού οφείλεται αυτό;
Μ.Κ.Θ.: Το να θεωρεί κανείς ότι η χαρά είναι αποτέλεσμα του “έχειν” είναι βέβαια η κυρίαρχη λογική του κόσμου μας και μάλιστα του “πολιτισμένου”. Θα διαβάσατε ωστόσο πρόσφατα μια μακροχρόνια έρευνα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ που δείχνει πως ο κυριότερος παράγοντας ευτυχίας των ανθρώπων δεν είναι το “έχειν” αλλά η ποιότητα των σχέσεών τους.
Από την άλλη πλευρά δεν ξέρω πόσο πιο ευτυχισμένα είναι τα παιδιά αυτά από τα παιδιά του δυτικού κόσμου. Προφανώς, έχοντας ζήσει σε ένα πολύ πιο φτωχικό περιβάλλον δεν αποζητούν τον πλούτο και την ποικιλία αυτών που έχουν τα παιδιά μας.
Είναι -υπό άλλη έννοια και σε άλλο πλαίσιο- αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος για τις χαρές του Παραδείσου: «επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» δηλαδή δεν μπόρεσε ούτε να τις φανταστεί και να τις επιθυμήσει ο άνθρωπος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα παιδιά αυτά πρέπει να στερούνται τα απαραίτητα, αυτά που είναι αναγκαία για την σωματική, νοητική και πνευματική ανάπτυξή τους. Αυτά που ο δυτικός πολιτισμός έχει θεσπίσει ως “δικαιώματα των παιδιών” και που στην περίπτωση των παιδιών της υποσαχάριας Αφρικής όχι απλώς τα παραγνωρίζει αλλά και, για χάρη του κέρδους, τα τσαλαπατά.
j.c.:Ποιος είναι ο σκοπός της Ιεραποστολής εκεί;
Μ.Κ.Θ.: Η ιεραποστολή της Εκκλησίας, ως τελευταία εντολή του ίδιου του Χριστού στους μαθητές Του πριν την Ανάληψή Του έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να γνωρίσουν οι άνθρωποι το πρόσωπο του Σωτήρα Ιησού. Να αποκτήσουν όλοι τη δυνατότητα -εφόσον το επιθυμούν- να μετάσχουν στην Αλήθεια. Αυτή η αλήθεια μπορεί και πρέπει να σαρκωθεί σε κάθε χώρα, σε κάθε φυλή σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε εποχή.
Ξέρετε υπ αυτήν την έννοια «κερδισμένοι» δεν είναι μόνον οι δεχόμενοι την ιεραποστολή πληθυσμοί αλλά και η τοπική εκκλησία που αποστέλλει τους ιεραποστόλους. Τέλος η εκκλησία ως όλον. Η εμπειρία της ιεραποστολής αποτελεί ευκαιρία επανακάλυψης της χριστιανικής αλήθειας που σαρκώνεται ξανά και ξανά χωρίς τα ψιμύθια του κάθε πολιτισμικού ενδύματος.
j.c.: Το ταξίδι ενός Μητροπολίτη, η διαδρομή σε διαφορετικούς κόσμους, είναι γιατί το επιτάσσει το ιερατικό καθήκον ή προσωπική ανάγκη για τη διάδοση του Χριστιανισμού;
Μ.Κ.Θ.: Εφόσον κατανοούμε την ιεραποστολή στο πλαίσιο της Εκκλησίας τότε δεν είναι θέμα ούτε καθήκοντος ούτε προσωπικής ανάγκης. Η εκκλησία ως σώμα Χριστού, υπάρχει με συγκεκριμένο τρόπο στον κόσμο. Και κυρίαρχο κομμάτι του τρόπου ύπαρξής της είναι η εξάπλωσή της στον κόσμο, όχι κατακτητικά, ούτε ιμπεριαλιστικά, ούτε με πνεύμα υπεροχής. Αλλά αγαπητικά. Κατέχω κάτι τόσο υπέροχο που θέλω να το μοιραστώ. Βρήκα έναν θησαυρό και θέλω όχι απλώς να σας τον δείξω, θέλω να τον απολαύσουμε μαζί. Αυτό είναι το νόημα της ιεραποστολής της Εκκλησίας.
Τώρα το ποιος θα αναλάβει συγκεκριμένα αυτό το έργο, αυτό είναι συνισταμένη δύο παραγόντων. Πρώτον η κλίση και η κλήση, δηλαδή η ιδιαίτερη αγάπη αλλά και το κάλεσμα ενός ανθρώπου από το Θεό από τη μια και δεύτερον η “έγκριση” δηλαδή “η ευλογία “ -όπως το λέμε στην εκκλησιαστική γλώσσα- της Εκκλησίας. Όπως πολύ ωραία λέει στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος, λίγο πριν τον υπέροχο ύμνο της αγάπης, δεν κάνουν όλοι για όλα. Η ιεραποστολική κλίση και κλήση είναι ένα ειδικό «χάρισμα» μέσα στην εκκλησία που το γεννά αλλά και το μεγαλώνει στην ψυχή του ιεραποστόλου το Άγιο Πνεύμα, όπως εξάλλου κάθε τι αγαθό μέσα μας.
j.c.:Πείτε μου, τι κάνει κάποιον αληθινά Χριστιανό, η πίστη του και η τυπική σχέση με την εκκλησία ή η προσφορά του καθημερινά στο συνάνθρωπο, η αγάπη που χαρίζει απλόχερα, η συγχώρεση και η ευκαιρία να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους; Ποια είναι άλλωστε η σημασία του Χριστιανισμού, να είναι κάποιος αρεστός στην Εκκλησία ή να επιλέγει έναν δικό του δρόμο μακριά από την εκκλησία αλλά με εγχειρίδιο τα λόγια του Χριστού;
Μ.Κ.Θ.: Είναι σαν να με ρωτάτε: Τι κάνει κάποιον καλό γιατρό; Η καλή γνωμάτευση, η σωστή χειρουργική επέμβαση, η σωστή φαρμακευτική αντιμετώπιση ή η ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς;
Η συνέντευξη μου, δημοσιεύθηκε και στην Εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ στη στήλη μου “Ξέρω τι θέλει ένα παιδί” σε συνεργασία με το www.juniorsclub.gr, όπου παρουσιάζονται κάθε Σάββατο, θέματα για παιδιά, εφήβους και γονείς. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου για κάποιο θέμα ή κάποια συνέντευξη, στείλτε μήνυμα στο email: info@juniorsclub.gr
Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook: juniorsclub.gr —> ΕΔΩ
Ελένη Βασιλοπούλου: Το Θαύμα της ζωή μου! Ξέρεις πότε γίνονται θαύματα;
