Σίγουρα έχουν μεγαλύτερο κοινό στις πιο μικρές ηλικιακές ομάδες αλλά και οι μεγαλύτερες τις ανταγωνίζονται θα λέγαμε χαριτολογώντας. Είναι σαν υπάρχει μία ανάγκη εξωστρέφειας, στο τι έκανα, που πήγα, με ποιους ήμουν, πόσο καλά πέρασα…
Από την πλευρά της ψυχολογίας, είναι κατανοητό, καθώς όταν μας συμβαίνει κάτι καλό και όμορφο, θέλουμε να το μοιραστούμε, «η χαρά δεν κρύβεται!» όπως λέει και ο λαός μας. Είμαστε κοινωνικά όντα και θέλουμε να «ανήκουμε». Τότε νιώθουμε αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο και πιο ευχαριστημένοι. Άρα λοιπόν, μπορούμε να καταλάβουμε την ανάγκη «προβολής» της προσωπικής μας ζωής. Τι γίνεται όμως όταν πρόκειται για τη σχέση μας;
Ακολουθώντας τον παραπάνω κανόνα, καταλαβαίνουμε πως απλά κάνουμε το ίδιο και για εμάς τους δύο: περνάμε καλά, είμαστε καλά μαζί και θέλουμε να το δείξουμε, να το φωνάξουμε. Τι γίνεται όμως όταν η σχέση μας δεν βρίσκεται στην αρχή της αλλά γράφει αρκετά χρόνια;
Ο ενθουσιασμός σίγουρα δεν είναι ο ίδιος, ώστε να θέλουμε να το βροντοφωνάξουμε! Όπως υποστηρίζουν και έρευνες, το πρόβλημα ξεκινάει όταν αρχίζουμε και το παρακάνουμε με τις φωτογραφίες μας, με το τι κάνουμε και πως περνάμε μαζί! Λες και αν αναρτήσουμε τις κοινές μας φωτογραφίες είναι σαν να κάνουμε ένα συμβόλαιο ευτυχίας!
Είναι όμως έτσι; Τι είδους ανασφάλειες μπορεί να κρύβονται από κάτω που «ξαφνικά» νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε το «πόσο καλά είμαστε μαζί;» Μήπως προσπαθούμε να δείξουμε στους τριγύρω μας πόσο καλά αισθανόμαστε μαζί; Μήπως προσπαθούμε να πείσουμε και τον εαυτό μας για κάτι τέτοιο; Μήπως ακολουθούμε απλά το σύγχρονο φαινόμενο προβολής μέσα από τα social media; Μήπως δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε για να απολαύσουμε ευχάριστες στιγμές; Μήπως δεν ξέρουμε πια, πώς να έρθουμε ξανά ο ένας κοντά στον άλλον και προσπαθούμε να αναπληρώσουμε το κενό μέσα από μία «χαμογελαστή» φωτογραφία των δυο μας; Μήπως τελικά, για να το πω πιο απλά, έχουμε έντονη την ανάγκη επιβεβαίωσης της σχέσης μας; Μήπως αντί να πούμε ο ένας στον άλλον πόσο μας λείπει ή πως νιώθουμε για εκείνον, καταφεύγουμε σε έμμεσους τρόπους επικοινωνίας με κίνδυνο να ξεχάσουμε – αν δεν έχουμε ξεχάσει ήδη – να μιλάμε μεταξύ μας; Μήπως νιώθουμε την απόσταση να μπαίνει ανάμεσά μας και «φροντίζουμε» να αποφύγουμε την απειλή της συναισθηματικής αποξένωσης αλλά και την απειλή ενός τρίτου προσώπου ανάμεσά μας, με το να «μαρκάρουμε» σαν τα σκυλιά την δική μας περιοχή, σαν να λέμε: «Μην πλησιάζεις, είναι δικός μου! Κοίτα πόσο ευτυχισμένοι είμαστε μαζί!»
Μήπως, τέλος, χρειάζεται να προβληματιστούμε και να αναρωτηθούμε για τα δικά μας κίνητρα και να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στο τι συμβαίνει ανάμεσά μας;
