της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Τι να σκεφτόταν ως διαβητικό παιδί, η Βασιλική Γούλα;
Φανταζόταν ότι στην ενήλικη ζωή της, θα δημιουργούσε μια όμορφη οικογένεια με τον Παναγιώτη Ζαφειρόπουλο, θα είχε δυο πανέμορφες κόρες και θα ήταν η Πρόεδρος και η Ιδρύτρια του Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ” ;
Αν τη ρωτήσεις για το πόσα παιδιά έχει, θα σου πει τρία και με τη γέννηση της κόρης της, γεννήθηκε την ίδια χρονιά και ο σύλλογος “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ“. Είναι αφοσιωμένη, έχει όραμα, της αρέσει να δημιουργεί και στέκεται δίπλα στα μέλη του συλλόγου, δίπλα σε κάθε διαβητικό, ενώ έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα διαβητικά παιδιά!
Μαζί γνωριστήκαμε στην πρώτη ταινία που έγινε για το Διαβήτη. Είχα την τιμή, να γράψω το σενάριο και να σκηνοθετήσω την ταινία μικρού μήκους “Ζώ χωρίς να σε φοβάμαι“. Έκτοτε, έχουμε γίνει φίλες. Ιδίως το τελευταίο διάστημα που η ανιψιά μου νόσησε με παιδικό διαβήτη, η Βασιλική έγινε πολύ καλή οικογενειακή φίλη μας. Γιατί πάντα χρειάζεται ένας πιο έμπειρος να σε καθοδηγήσει, να σε στηρίξει!
10 χρόνια ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ
j.c.: Φέτος έκλεισε 10 χρόνια ο σύλλογος Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ”. Τι σημαίνουν αυτά τα 10 χρόνια;
Β.Γ.: Όντως πέρασαν ήδη 10 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου και πραγματικά το συναίσθημα που με κυριεύει είναι υπερηφάνεια. Το κλείσιμο αυτής της δεκαετίας για εμένα προσωπικά, δηλώνει την επίτευξη ενός στόχου που ξεκίνησε με πολύ αγώνα αλλά και πολλές δυσκολίες. Ξέρετε, για να συσταθεί ένας σύλλογος που αφορά κάποιο θέμα υγείας, δεν είναι τόσο εύκολο. Χρειάζεται αποδοχή από το κοινό, χρειάζεται πολύ εθελοντική εργασία και πολύ γερό στομάχι.
Όλα αυτά τα χρόνια, όντας στο τιμόνι του συλλόγου, είμαι πολύ περήφανη για την εξέλιξη του συλλόγου μας. Της δικιά μας «γλυκιάς οικογένειας» όπως ονομάζω εγώ. Σταθερά, αλλά σταδιακά έρχονται νέα μέλη και οι καινοτόμες δράσεις που υλοποιούμε όλα αυτά τα χρόνια, μας έχουν κάνει έναν από τους πιο δραστήριους συλλόγους στην Ελλάδα.
Πλέον, με τις νέες τεχνολογίες αρκεί να κοιτάξεις απλώς το κινητό σου
j.c.:Πώς αντιμετωπίζεται σήμερα, ο νεανικός διαβήτης ;
Β.Γ.: Πλέον τα πράγματα για τον Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 ή Νεανικό Διαβήτη, όπως τον χαρακτηρίζουν, είναι σαφώς πολύ πιο εύκολα απ’ οτι παλαιότερα, καθώς με την εξέλιξη των ιατροτεχνολογικών προϊόντων, υπάρχει αξιοπιστία, λιγότερα τρυπήματα και φυσικά πιο πολύ ελευθερία.
Παλιότερα το να τρυπήσεις το δάχτυλο σου τουλάχιστον 8-10 φορές την ημέρα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο αλλά έπρεπε να γίνει, για την καλύτερη διαχείριση του σακχάρου. Πλέον, με τις νέες τεχνολογίες αρκεί να κοιτάξεις απλώς το κινητό σου.
Τα βελονάκια που μπαίνουν στην πένα για την χορήγηση ινσουλίνης κοντεύουν να μην μπορείς να τα διακρίνεις, συν ότι με τις νέες αντλίες ινσουλίνης, τα πράγματα προσδίδουν μεγαλύτερη άνεση και ελευθερία σε όποιον πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.
Τα αγαπώ πολύ τα παιδιά, ίσως επειδή και εγώ υπήρξα παιδί με διαβήτη
j.c.:Τα μικρά – τα παιδιά μέλη του συλλόγου, τι σας ρωτάνε πιο συχνά;
Β.Γ.: Αχ! Τα μικρά παιδάκια μου…! Τα αγαπώ πολύ τα παιδιά, ίσως επειδή και εγώ υπήρξα παιδί όταν μου εμφανίστηκε ο διαβήτης. Συνήθως τα παιδία στην αρχή δεν με ρωτάνε, απλώς με παρακολουθούν τι λέω, πώς διαχειρίζομαι το διαβήτη μου και σιγά-σιγά γινόμαστε φίλοι.
Θα με ρωτήσουν μόνο όταν θέλουν κάτι για να φάνε (αν μπορούν να το φάνε ή όχι), τα υπόλοιπα, με ένα μαγικό τρόπο βρίσκουμε την επικοινωνία μας και τα λύνουμε αβίαστα, χωρίς πολλές ερωτήσεις… Άλλωστε αυτό θέλω και εγώ, να νιώθουν άνεση και να ξέρουν ότι όπως και να με αποκαλούν, (κυρία ή θεία ή φίλη, Βασιλική) θα καταλάβω αμέσως τις ανάγκες τους και θα είμαι δίπλα τους όταν με χρειαστούν! (για τα παιδιά, έχω αποκτήσει πολλές ιδιότητες, όλα αυτά τα χρόνια… χιχιχι)
j.c.:Πώς είναι η ζωή με διαβήτη τύπου 1, ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για παιδί;
Β.Γ.: Δεν υπάρχει διαφορά στον τρόπο διαχείρισης ενηλίκων και παιδιών. Το παιδί, πρέπει να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα και καταστάσεις, τις οποίες είναι αδύνατο λόγω ηλικίας να τις καταλάβει. Ο αγώνας της καθημερινότητας είναι ο ίδιος, με τη διαφορά ότι όλη αυτή την αγωνία στα παιδιά, την έχουν και οι γονείς τους. Οι ενήλικες πλέον έχουν πάρει τη ζωή στα χέρια τους και μπορούν οι ίδιοι να πάρουν αποφάσεις.
Είμαστε παρόντες σε κάθε τους ανησυχία!
j.c.:Πώς στηρίζει ο σύλλογος τους γονείς των παιδιών με διαβήτη τύπου 1;
Β.Γ.: Είμαστε παρόντες σε κάθε τους ανησυχία! Δίπλα τους για να τους ακούσουμε, να τους καθησυχάσουμε, να τους ενημερώσουμε και να επέμβουμε αν χρειαστεί. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις ότι κάποιος θα σε ακούσει προσεχτικά, ότι έχει περάσει το ίδιο και θα κοιτάξει να σε βοηθήσει με τον καλύτερο τρόπο. Εμείς στο σύλλογο, όπως είπα, γινόμαστε μια μεγάλη, γλυκιά οικογένεια!\
j.c.:Ποια είναι η διαδρομή της ταινίας μας;
Β.Γ.: Η ταινία “ΖΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ”, σταδιακά μεταφέρεται σε όλη την Ελλάδα. Ακόμη και μέσα στα σχολεία από εκπαιδευτικούς που είναι ευαισθητοποιημένοι, αλλά και με προβολές σε άλλους συλλόγους και δράσεις που πραγματοποιούνται. Είμαστε υπερήφανοι για αυτό μας το εγχείρημα, που φυσικά μερίδιο έχεις και εσύ, καθώς το έγραψες και θέλουμε να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται.
j.c.: Να κλείσουμε με μια ευχή;
Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook juniorsclub.gr —>ΕΔΩ
