Aπο την δημοσιογράφο, Νατάσσα Μανόνα
Σου αρέσει το μυστήριο; Η έρευνα; Θα ήθελες να γίνεις κι εσύ σαν τον Ηρακλή Πουαρό? Εμείς σου έχουμε τη λύση κι αυτή λέγεται “the case”.
Το πρώτο παιχνίδι απόδρασης στην Πάτρα. Ένα βιωματικό παιχνίδι που έζησα με την Ελένη, την Αμάντα και τον Αντώνη. Δυνατή ομάδα με χιούμορ και πάνω απ’όλα, ομαδικό πνεύμα. Έλεγα πάντα πως ήθελα να να ξεπεράσω τις φοβίες μου και αυτό το παιχνίδι με συνάρπαζε και μόνο στην ιδέα. Ένα δωμάτιο, λίγο φως και οι τρελοί που προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο. “Πόσο γενναία θα ήμουν άραγε“, αναρωτήθηκα.
“Θα καταφέρω να βοηθήσω την ομάδα”; Όταν πρωτοάνοιξε η πόρτα για να συμμετάσχουμε στην αποστολή διάσωσης σε ερευνητικό σταθμό της Ανταρκτικής, ένα κρύο αεράκι με διαπέρασε και μια απερίγραπτη μαχητικότητα. Ήμουν εκεί για να βοηθήσω.
Για να είμαι ειλικρινής, αυτές ήταν οι δεύτερες σκέψεις. Το πρώτο πράγμα που βροντοφώναξε το μυαλό μου ήταν “ουάουυυυ διακοπές” και φυσικά πως θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να απαθανατίσουμε αυτές τις στιγμές. Για αυτό ενώ η Ελένη και η Αμάντα προσπαθούσαν να αποκρυπτογραφήσουν κάποιους κωδικούς, ο Αντώνης με έβγαζε φωτογραφία. Είτε αποδρούσαμε, είτε όχι, οφείλαμε να καταθέσουμε στην ανθρωπότητα που μας εμπιστεύτηκε, όλα όσα ζήσαμε και με πειστήρια. So, μια φωτογραφιούλα δεν ήταν δα και τόσο κακή. Εξάλλου, χρόνος υπήρχε…Τα μυαλά τα είχαμε…Τι έλειπε; Να συλλέξουμε όλα τα στοιχεία και να καταφέρουμε να αποδράσουμε.
Ο χρόνος κυλούσε, αλλά αυτό που με ενδιέφερε ήταν να το διασκεδάσουμε κι έπειτα να αισθανθώ πρωταγωνίστρια, η καλύτερη πράκτορας του CSI. Γι’ αυτό και φόρεσα ο,τιδήποτε έβρισκα στο χώρο που με έκανε να δείχνω ως ντετέκτιβ, εγκληματολόγος ή ό,τι άλλο σας έρχεται στο μυαλό. Το ζούσα βρε παιδί μου.Όπως καταλαβαίνετε μόνο για να κερδίσουμε δεν πήγα.Όοοοχι, δεν καθυστέρησα την ομάδα μου αλλά και να μην με είχαν, δεν θα άλλαζε κάτι (χαχα!).
Δεν λέω κάτι κλειδάκια τα βρήκα, αλλά φροντίστε να έχετε και κανέναν ψηλό στην παρέα σας πέρα από το να φέρετε μαθηματικά μυαλά. Διότι, αν πήγαινα εγώ και το στρουμφοχωριό μου, μάλλον θα είχαμε θέμα. Μην αγχώνεστε αφορούσε μόνο σε μια στιγμή για τη συλλογή ενός στοιχείου. Στο τέλος δε και ενώ οι υπόλοιποι δούλευαν σκληρά, έμεινα να μετράω το χρόνο αντίστροφα και ο Αντώνης να συμπληρώνει πως αυτά είναι τα τελευταία μας λεπτά. Πως εκεί θα αφήναμε την τελευταία μας πνοή.
Από το παιχνίδι απόδρασης, χρωστάω ένα γλαστράκι που κατέστρεψα στην προσπάθεια μου να βρω παραπάνω στοιχεια, ένα κουτί και κάτι σούπερ ντούπερ που με έκανε να ουρλιάξω από το φόβο μου μόλις το αντίκρυσα.Εσείς είστε ακόμη εδώ; Σηκωθείτε από το κρεβάτι σας και κάντε κράτηση για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια έρευνας και απόδρασης στην Αχαϊκή πρωτεύουσα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιάννη, τον Παναγιώτη και την Ελένη, τους escape artists και να τους ευχηθούμε να έχουν πάντα έμπνευση και φυσικά αναμένουμε τα υπόλοιπα δωμάτια πανικού. Y.Γ.: Ομαδάρα μου σ’ αγαπώ, να με ξαναπροτιμήσεις.Θα χάσεις…(χιχι!)
]]>
