από τον Αντώνη Λάππα
Κυριακή. Ώρα: 10.21. Το ξύπνημά μου ήταν κάπως παράξενο, κάπως αμήχανο… Ξεχνιέμαι για λίγο και κατευθύνομαι προς την κουζίνα, που επικρατεί μία μικρή, ταραχώδης φασαρία. Η τηλεόραση ανοιχτή… Και τότε το βλέπω, το ακούω και δε θέλω να το πιστέψω.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε νεκρός. Σοκάρομαι και ξανακοιτάω την οθόνη. Σταματώ. Χιλιάδες σκέψεις περνούν και θρυμματίζουν το μυαλό μου. Έχουν όλα καταστραφεί πια σε αυτήν τη κοινωνία; Γιατί ο σχολικός, φοιτητικός και ο ΚΑΘΕ εκφοβισμός αναπαράγεται και καταβροχθίζει κάθε μικρή λάμψη ηλιαχτίδας, κάθε ίχνος διαφορετικότητας; Γιατί ο φασισμός-σε όλες τις εκφάνσεις του-γιγαντώνεται; Γιατί, γιατί…
Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που απορεί. Και εσύ το ίδιο θα κάνεις. Μήπως ήρθε όμως η ώρα να πράξουμε; Να αλλάξουμε το οποιοδήποτε κοινωνικό, πολιτικό, στερεοτυπικό κατεστημένο; Μήπως ήρθε η ώρα ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ να κλαίμε, να στεναχωριόμαστε και ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ από τον καναπέ, και ενωμένοι σαν γροθιά να πολεμήσουμε κάθε είδος ρατσισμού, εκφοβισμού, φασισμού, φανατισμού; Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε…
Μιλάω σε εσένα που είσαι το θύμα. Μιλάω όμως και σε εσένα που είσαι ο θύτης. Ναι, εσύ ο «δυνατός, ο άντρας, ο γόης, ο νταής και ο super cool». Γιατί με τέτοια στερεότυπα γαλουχηθήκαμε. Ο άντρας ο δυνατός, ο φλώρος, η αδερφή, ο αδύναμος κ.ο.κ. Νιώθεις περήφανος; Εγώ ντρέπομαι… Κυρίως όμως μιλάω ΣΕ ΕΣΕΝΑ που όταν ήσουν παρών σε τέτοια ακραία περιστατικά, «κοίταξες αλλού», ίσως και να γέλασες με τον «παλιοφλώρο» και τώρα στεναχωριέσαι…
Έχουμε μεγαλώσει με σουρεαλιστικά μαλακισμένα πρότυπα που ο οποιοσδήποτε στοχοποιείται και προσπαθεί να αποδείξει ποιος είναι σε αυτήν την ανθρωποφαγική κοινωνία. Πότε εμείς οι άνθρωποι πάψαμε να είμαστε ανθρώπινοι;! Αυτό το κείμενο μπορεί να μην είναι τίποτα για σένα. Δεκτό. Για μένα όμως είναι μια εσωτερική απελευθέρωση, μία συγγνώμη για τις φορές που μπορεί και εγώ να «κοίταζα αλλού», μία απάντηση στους δικούς μου bullies και μία παρόρμηση να γίνουμε καλύτεροι. Ο Βαγγέλης είναι ο συγγενής σου, ο φίλος σου, ο γνωστός σου… Ο ΚΑΘΕ Βαγγέλης αντικατοπτρίζει εσένα, εμένα, τον αγαπημένο σου φίλο. Και μην ξεχνάς! Ο φασισμός δε γεννήθηκε σε μεγάλα στρατόπεδα, αλλά από απλούς καθημερινούς ανθρώπους…
Εσύ; Κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια;
