στη δημοσιογράφο Ελένη Βασιλοπούλου, @elena_juniorsclub
Η σχέση πατέρα και κόρης, μοναδική! Είναι άλλωστε πολλοί αυτοί που έχουν περιγράψει τη δύναμη αυτής της σχέσης! Στην εποχή μας όμως, είναι αξιοζήλευτο όταν συναντάς νέους μπαμπάδες, οι οποίοι μετατρέπονται, σε ποιητές, σε σωματοφύλακες, σε παιδαγωγούς, σε παραμυθάδες, σε γελωτοποιούς, σε μάγειρες και ζαχαροπλάστες, σε δημιουργούς, σε πρίγκιπες και ό,τι άλλο ζητήσουν οι μικρές τους κόρες! Γι’ αυτές, μπορούν να κάνουν τα πάντα!!!
*Θέλεις να ενημερώνεσαι άμεσα και έγκυρα; Να λαμβάνεις μέρος σε μεγάλους διαγωνισμούς;;; Κάνε LIKE στη σελίδα μας στο Facebook (Juniorsclub.gr) —–> ΕΔΩ
Έναν αξιολάτρευτο πατέρα, από την Θεσσαλονίκη, τον Δημήτρη Παπαγεωργίου, επιλέξαμε για να μας εκφράσει με το δικό του τρόπο, τα όσα νιώθει με την μικρή κορούλα του, Χριστίνα – Αντωνία!
Ο Δημήτρης, από τη γέννηση της κόρης του, είχε έναν ποιητικό γραπτό λόγο στις αναρτήσεις του κι αυτό τελικά είναι που τον κάνει ξεχωριστό για εμάς!!!
Πρώτη φορά μπαμπας, οπότε θα καταλάβετε πολλοί από εσάς, όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα τα οποία αναφέρει στη συνέντευξη μας!
Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που άκουσες την καρδούλα της στον υπέρηχο ?
Δ.Π.: Η μουσική συντροφεύει τη ζωή μου από μικρή ηλικία, από τις προσωπικές ακροάσεις και μουσικές ανησυχίες ενός εφήβου, στις ραδιοφωνικές εκπομπές των προηγούμενων ετών. Για κάθε στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη, υπήρχε αυτός ο τόνος, αυτός ο στίχος που θα κολλούσε σαν παζλ. Ο πρώτος χτύπος της καρδιάς; Ήταν λες και η ηρεμία της θάλασσας συνάντησε την ένταση ενός κεραυνού. Δεν είχε στίχους. Μόνο μελωδία. Μοναδική στιγμή.
Στη γέννα ήσουν μέσα στην αίθουσα τοκετού? Πως ήταν τα συναισθήματα σου, μέχρι τη στιγμή που την πρωτοαντίκρισες;
Δ.Π.: Η αναμονή είναι το χειρότερο κομμάτι, όλοι το ξέρουμε. Δε θυμάμαι πολλά από εκείνες τις ώρες – μάλλον ευτυχώς. Δεν ήμουν μέσα στην αίθουσα αλλά έδωσα την πρώτη αγκαλιά. Ακόμα θυμάμαι τη νοσοκόμα να ρωτάει “κύριε Παπαγεωργίου είστε καλά;”. Είχα μείνει άγαλμα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίστηκαν όλα και όλοι.. Δεν υπήρχε αίθουσα νεογνών, οι μαίες ή οι συγγενείς που περίμέναν με αγωνία να δούν το μωρό. Ο χρόνος σταμάτησε και υπήρχε μόνο αυτή η αγκαλιά.
Η καρδιά μου ισορρόπησε όταν είδα και το χαμόγελο στα χείλη της όμορφης γυναίκας μου.
Αγόρι ή κορίτσι?
Δ.Π.: Μια λιονταρίνα. Η δική μας Σταλίτσα.
Τι απολαμβάνεις περισσότερο μαζί της?
Δ.Π.: Το χαμόγελό της; Την αγκαλιά της; Τη φωνή της; Το φως που εκπέμπει; Τα πάντα ίσως…
Σε ποιες περιπτώσεις σήκωσες τα χέρια ψηλά?
Δ.Π.: Τα πρώτα βράδια, στην έλλειψη ύπνου; Χαριτολογώ, με τα παιδιά μας δε σηκώνουμε τα χέρια ψηλά εκτός κι αν είμαστε στο λούνα παρκ!
Πώς είναι η σχέση μπαμπά και κόρη? Θα επαληθεύσεις όλα τα γνωστά ρητά?
Δ.Π.: Ακόμα είναι νωρίς… Αλλά πολύ φοβάμαι πως ναι.. Η σχέση μας ακόμα αναπτύσσεται. Όσο πιο σφιχτή η αγκαλιά, τόσο πιο πολύ λιώνει ο μπαμπάς.
Πες μου, πώς ήταν η πρώτη φορά που άλλαξες πάνα?
Δ.Π.: Το καθυστέρησα. Φοβόμουν γιατί μου φαινόταν πολύ εύθραυστη. Κακώς. Μια χαρά. Στις 3 πάνες αποκτάς μια καλή εμπειρία και σίγουρα ένα επιπλέον δέσιμο με το μωρό. Αν και ήταν στιγμές που αναρωτιόμουν πως από κάτι τόσο μικρό και χαριτωμένο μπορεί να προκύψει κάτι τόσο…
Έχεις κι αγαπημένο νανούρισμα?
Δ.Π.: Έχω το μικρόβιο του να παραποιώ στίχους παιδικών τραγουδιών και νανουρισμάτων και με κυνηγάει η γυναίκα μου όταν ξεφεύγω. Πάντως, στην τόσο μικρή αυτή ηλικία του μωρού, μεγαλύτερο ρόλο παίζει η ίδια η μελωδία παρά ο στίχος. Και σιγά-σιγά, η μπέμπα αρχίζει και σιγομουρμουρίζει… τραγουδάει, θα μπορούσε να πει κάποιος. Στα δικά μου αυτιά, σίγουρα.
Μήπως έχεις φανταστεί αν κι είναι μωρό, το πρώτο της ραντεβού?
Δ.Π.: Jolene! Υποψήφιε γαμπρέ να ξέρεις πως… Θα τη συνοδεύει από κοντά το μικρό και γλυκό σκυλάκι μας (γρρρρ).. και ο μπαμπάς με κυάλια από μακριά..
Τελικά εκτός από τοjuniorsclub, ανήκεις και στο κλαμπ των χαζομπαμπαδων?
Δ.Π.: Αναντίρρητα! Περήφανο μέλος και στα δύο!
