“Άλλη μια βάρδια έφτανε προς το τέλος της, όταν δεχθήκαμε κλήση για ένα εξιτήριο από Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Αφορούσε τον μικρό Κωνσταντίνο, ο οποίος λόγω της πάθησής του, η αναπνοή του υποστηρίζεται μηχανικά. Δεν ήταν όμως μια απλή διακομιδή.
Ήταν διαφορετική από τις άλλες διότι ο Κωνσταντίνος εξέφρασε την επιθυμία του να επισκεφθεί ένα Μοναστήρι. Έτσι νιώσαμε την ανάγκη να προσφέρουμε πέρα από το διασωστικό κομμάτι, το ανθρώπινο και κοινωνικό κομμάτι μας εκπληρώνοντας την επιθυμία του, που τόσο καιρό ονειρευόταν.
Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ χαρούμενος σε όλη την διαδρομή. Μόλις φτάσαμε, κατέβαλλε τεράστια προσπάθεια να σηκωθεί από το φορείο και με τη βοήθειά μας κατάφερε να φιλήσει την εικόνα ενός Αγίου, καθώς και να συνομιλήσει έστω και για λίγο με τις μοναχές. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα συγκίνησης και χαράς που υπήρχε, παίρναμε δύναμη μέσα από το κουράγιο του και τη θέλησή του για ζωή.
Το χαμόγελό του θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδιές μας και είναι αυτό για το οποίο προσπαθούμε καθημερινά ώστε όλα τα παιδιά να μπορούν να το έχουν στα πρόσωπά τους.”
από το Χαμόγελο του Παιδιού
]]>
