H φιλία, όπως και όλες οι σχέσεις και οι επιλογές που συνοδεύουν ένα νέο άνθρωπο, θέλει προσπάθεια και υπομονή, και για να ξεκινήσει και για να συντηρηθεί. Ακόμα, η φιλία χρειάζεται χρόνο, χώρο και υλικό συναισθηματικό και ψυχολογικό για να δημιουργηθεί, να στερεωθεί και να αναπτυχθεί.
Πάραυτα, η φιλία μετά τα 30 είναι μία δύσκολη κατάσταση, καθώς μεγαλώνοντας αφήνεις το ενδιαφέρον σου για νέες φιλικές σχέσεις να ατροφήσει, καθώς επικεντρώνεσαι όλο και περισσότερο στην καριέρα, στην οικογένεια ή στην καθημερινότητά σου. Όπως έγραφε πριν από καιρό ο Άλεξ Γουίλιαμς στους «New York Times» (σε ένα άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Φίλοι μιας κάποιας ηλικίας»), μετά από κάποια ηλικία απλά σταματάς να επενδύεις σε καινούργιους ανθρώπους και εγκαταλείπεσαι σιγά-σιγά σε έναν μεσήλικο φαταλισμό.
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Έρικ Κλάινενμπεργκ δηλώνει: «Δεν είναι τόσο η ηλικία που σε αποτρέπει από το να χτίσεις καινούργιους φιλικούς δεσμούς αλλά το “στάδιο ζωής” το οποίο διανύεις»
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι οι παντρεμένοι με παιδιά εμφανίζονται πολύ πιο εσωστρεφείς. Δεν είναι μόνο η ναρκισσιστική «αυτάρκεια» της οικογενειακής ζωής (η οποία βέβαια μπορεί να καταρρεύσει εν μια νυκτί με ένα διαζύγιο), είναι και η μη διαθεσιμότητα χρόνου, ενέργειας και γενικά «αυτοδιάθεσης» (δύσκολο για παράδειγμα να μιλάς μία ώρα στο τηλέφωνο με τον «κολλητό» σου για τα υπαρξιακά του αδιέξοδα όταν τρία ανήλικα αλαλάζουν στο φόντο).
Αντιθέτως, φαίνεται πως οι παλιοί φίλοι τυγχάνουν καλύτερης μοίρας, πρωτίστως γιατί εξαγνίζονται στο πουργατόριο της μνήμης (ποιος θυμάται τώρα εφηβικές προδοσίες ή παγωμένα βλέμματα στο αμφιθέατρο;). Αλλά και γιατί πάντα έρχονται να σου συμπληρώσουν και μάλιστα με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τα χαοτικά κενά από το πάζλ της ζωής σου. Γιατί, τέλος, με τους παλιούς φίλους δεν χρειάζεται να εξηγείς ή να επαναδιαπραγματεύεσαι τις καινούργιες βερσιόν του εαυτού σου. Εκείνοι θυμούνται πάντα την παλιά, «καθάρια» εκδοχή σου.
