Παρατηρείται συχνά στα παιδιά να έχουν μια άρνηση, είναι η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από συστηματική αδιαφορία ή αντίδραση ή απόρριψη ή μη αποδοχή εξωτερικών απαιτήσεων.
Γιατί τόση άρνηση;
Ο αρνητισμός σε αυτή την ηλικία αποτελεί ένα φυσιολογικό, ένα καθόλα υγιές φαινόμενο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μια φάση της ζωής του μικρού παιδιού και ότι είναι μέρος της ανάπτυξής του.
Με την άρνηση το παιδί προσπαθεί να διακηρύξει την ανεξαρτησία του, να ελέγξει τον κόσμο των μεγάλων. Αποτελεί ένα όπλο με το οποίο επιτυγχάνει να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, κάτι που εύλογα του αρέσει ιδιαίτερα.
Χρησιμοποιώντας επανειλημμένα το «όχι» και βλέποντας το αποτέλεσμα αυτής του της συμπεριφοράς, το παιδάκι διαπιστώνει ότι με αυτή την τακτική κατορθώνει να περάσει στους γονείς του τα δικά του «θέλω». Αισθάνεται ότι με αυτό τον τρόπο γίνεται κύριος του εαυτού του, ότι η εξουσία των γονιών του περιορίζεται.
Το φαινόμενο αυτό διαρκεί συνήθως 6 μήνες μέχρι 1 χρόνο. Ακολούθως, το παιδί αρχίζει να γίνεται πιο συνεργάσιμο, να χρησιμοποιεί όλο και λιγότερο το «όχι» στην καθημερινότητά του, αρκεί βέβαια οι γονείς να το χειρίζονται με υπομονή και διπλωματία και να αποφεύγεται ο ανταγωνισμός.
Είναι γενικά παραδεκτό ότι η συνεχής άρνηση του παιδιού σ’ αυτή την ηλικία φέρνει τους γονείς σε δύσκολη θέση και συχνά σε αδιέξοδο, σε βαθμό που να μη γνωρίζουν πώς να αντιδράσουν.
Βλέποντας το μικρό να κερδίζει ολοένα και περισσότερη εξουσία, γίνονται πιο αυστηροί, πιστεύοντας, προφανώς εσφαλμένα, ότι με τον τρόπο αυτό θα διατηρήσουν τον έλεγχο της κατάστασης.
Δυστυχώς, μια τέτοια τους αντίδραση οδηγεί σε απογοητευτικά αποτελέσματα. Τα «όχι» πολλαπλασιάζονται και οι γονείς στριμώχνονται ακόμη περισσότερο.
Οδηγός για γονείς
Για να είναι αποτελεσματική η διαχείριση των «όχι», πρέπει πρώτιστα να αποφευχθεί ο ανταγωνισμός και η επίδειξη εξουσίας.
Οι φωνές, οι απειλές και η επιβολή της γνώμης των γονιών με το «έτσι θέλω» έχουν κατά κανόνα τραγικές συνέπειες, τόσο για το παιδί όσο και για αυτούς. Το παιδί θα συνεχίσει να είναι αντιδραστικό και οι γονείς θα συνεχίσουν να ψάχνουν το λάθος.
Ένας αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης της άρνησης είναι η διπλωματία. Δηλαδή, πρέπει να γίνεται προσπάθεια να διατυπώνονται οι ερωτήσεις με τρόπο που να μη δίνονται περιθώρια στο παιδί να απαντήσει με ένα «όχι».
Παραδείγματα
Είναι αναμενόμενο πως, αν κατά την ώρα του φαγητού ρωτήσουμε «Γιωργάκη πεινάς; Έλα για φαγητό», η απάντηση θα είναι «όχι». Αντί λοιπόν να πέσουμε στην “παγίδα”, μπορούμε να διατυπώσουμε την ίδια ερώτηση με άλλο τρόπο όπως: «Γιωργάκη, θέλεις να φας κοτόπουλο ή μακαρόνια ή και τα δυο;».
Όταν έρθει η ώρα του μπάνιου, είναι καλό να αποφεύγονται οι ερωτήσεις του τύπου «θέλεις να κάνουμε μπάνιο;», γιατί η απάντηση θα είναι και πάλι «όχι». Καλύτερα όμως να γίνεται η εξής ερώτηση: «Προτιμάς το αφρόλουτρο με άρωμα φράουλας ή αυτό με το άρωμα κεράσι;».
Κατά παρόμοιο τρόπο, για να αποφεύγονται οι σκηνές και η ταλαιπωρία κατά την ώρα του ντυσίματος, μπορεί να γίνει η εξής ερώτηση: «Προτιμάς να φορέσεις το κόκκινο ή το μπλε παντελόνι;».
Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook: juniorsclub.gr —> ΕΔΩ
