της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου
Μαθήματα ζωής από ένα παιδί…
300 παιδιά νοσηλεύονται κάθε χρόνο με διάφορες μορφές καρκίνου. Τα πιο πολλά πλέον θεραπεύονται!
Από τη διάγνωση και μετά ο χρόνος σταματά. Τα παιδιά υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες κι άλλες θεραπείες, αντιμετωπίζουν επιπλοκές, το λιγότερο είναι να χάσουν τα μαλλιά τους, συνήθως δεν μπορούν ούτε να φάνε, πονάνε, χρειάζονται μεταγγίσεις αίματος και αιμοπεταλίων, έχουν διακυμάνσεις στη διάθεση τους, στερούνται το σπίτι τους, το δωμάτιο τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους, το σχολείο τους, στερούνται τη χαρά της ζωής κι όμως είναι εκεί, δίνουν τη μάχη και προσδοκούν να νικήσουν και να επιστρέψουν στη ζωή τους!
Η Χριστίνα Τρίχα, είναι η νικήτρια της ζωής!
Όλα ξεκίνησαν στο πλαίσιο του ελέγχου για το θυρεοειδή αδένα, που έκανε σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μια από τις εξετάσεις της, κατέληξε στην τελική διάγνωση λεμφώματος non-Hodgkin. Μόλις 12 ετών, η μικρή Χριστίνα, έπρεπε να διαχειριστεί, να κατανοήσει και κυρίως, να παλέψει για τη ζωή της.
Σήμερα είναι 17,5 ετών και ετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Απόλυτα υγιής, κοιτάζει το μέλλον της και χαμογελά. Όπως χαμογελούσε πάντα, ακόμη και στα πιο δύσκολα. Αυτό το λαμπερό πλάσμα, το φωτεινό κορίτσι, μοιράζεται μαζί μου, όσα έζησε και στέλνει τα δικά της μηνύματα για τη ζωή!
Συνέντευξη με τη Χριστίνα Τρίχα, Μαθήτρια – Παιδί της ΦΛΟΓΑΣ
Ετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες, χαμογελά και αντιμετωπίζει τη ζωή με αγάπη και διάθεση να μην αφήσει χαμένο, κανένα λεπτό της ζωής της. Η Χριστίνα, είναι ένα αξιοθαύμαστο κορίτσι που δίνει σε όλους μας, ένα μάθημα για τη ζωή!
Ένα παιδί 12 ετών αντιμέτωπο με τον καρκίνο
j.c.: Έχεις αναμνήσεις, τι θυμάσαι πιο έντονα;
Χ.Τ.: Όλα είναι αξέχαστα! Οι διάδρομοι, τα χρώματα, το σαλόνι με τα παιχνίδια, τα πολλά παιδιά δυστυχώς…, όλα.
Προσπαθούσαν όλοι με κάθε τρόπο, να κάνουν την περιπέτεια αυτή λιγότερο επώδυνη. Εθελοντές οι οποίοι ερχόντουσαν για να παίξουμε ή να κάνουμε κατασκευές. Νοσηλεύτριες και γιατροί μονίμως με ένα χαμόγελο, προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω καλά.
Δεν ήμουν απλώς μια ασθενής γι αυτούς, από ένα σημείο και μετά γνώριζαν τα πάντα για εμένα, θεραπείες, το αγαπημένο μου χρώμα, τι μου φτιάχνει τη διάθεση κ.α.
j.c.: Ένιωθες φόβο;
Χ.Τ.: Εξαιτίας της ηλικίας μου, ο καρκίνος δεν μου φάνηκε κάτι σοβαρό. Βέβαια όταν όλος ο κόσμος ζει και έχει στο μυαλό του ότι ο καρκίνος συνεπάγεται θάνατος, είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρξει φόβος. Παρόλα αυτά δε φοβήθηκα. Αντιθέτως ξεκίνησα να γελάω λες και και ήταν κάτι το αστείο, παρά το τρομακτικό.
Η μόνη μου έννοια ήταν να γυρίσω στο σπίτι για να καταφέρω να περάσω το καλοκαίρι με τους φίλους μου.
Η απώλεια των μαλλιών
j.c.: Η απώλεια των μαλλιών, σε επηρέασε;
Χ.Τ.:Η απώλεια των μαλλιών, ιδιαίτερα για μια κοπέλα, είναι το πιο δύσκολο πράγμα, ιδίως στην εφηβεία. Μου πήρε αρκετό χρόνο να ξεπεράσω το γεγονός πως θα πέσουν τα μαλλιά μου.
Στις αρχές ήθελα πάρα πολύ, να αγοράσω περούκα. Συνειδητοποίησα όμως, ύστερα από συζήτηση με τους γιατρούς πως τα μαλλιά είναι απλώς μαλλιά, δεν καθορίζουν την ομορφιά ενός ανθρώπου. Δεν υπάρχει λόγος ντροπής που έπεσαν τα μαλλιά κάποιου από τις χημειοθεραπείες και βγήκε νικητής. Αυτό έχει σημασία ! Όχι τα μαλλιά, τα μαλλιά θα ξαναβγούν.
Σημαντική η ψυχολογική υποστήριξη
j.c.: Η ψυχολογική υποστήριξη από τους γονείς;
Χ.Τ.:Η ψυχολογία των γονιών καθορίζει τη ψυχολογία των παιδιών και το αντίστροφο. Όσο πιο δυνατοί είναι οι γονείς, τόσο πιο δυνατό και το παιδί που νοσεί. Σημασία έχει να πιστέψει ο καθένας που νοσεί, πως όλα θα πάνε καλά.
Η ψυχολογία είναι ο παράγοντας ο οποίος θα καθορίσει την πορεία του. Είναι εξωπραγματική η δύναμη που κρύβεται μέσα σε ένα μικρό παιδί που νοσεί. Όσο πιστεύεις στον εαυτό σου τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα.
Η ζωή της σήμερα που είναι 17,5 ετών
j.c.: Πώς βλέπεις τη ζωή σου, μετά τον καρκίνο;
Χ.Τ.:Ο καρκίνος ήρθε στην ζωή μου για να μου μάθει πως αξίζει η κάθε στιγμή στη ζωή και πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Είμαι ακόμη αισιόδοξη ίσως λίγο παραπάνω από πριν, το μόνο σίγουρο είναι πως άλλαξε την οπτική μου γωνία στον τρόπο που ζω και που σκέφτομαι.
τόσο καιρό το είχαν συνδέσει στο μυαλό τους μόνο με τον θάνατο
j.c.: Πώς αισθάνεσαι που μιλάς δημόσια για την προσωπική σου εμπειρία;
Χ.Τ.: Είναι περίεργο συναίσθημα αυτό που με κατακλύζει κάθε φορά που θα μιλήσω δημόσια για τον καρκίνο. Ο κόσμος δεν έχει πολλές γνώσεις σε αυτό το κομμάτι καθώς το φοβάται και είναι πολύ περίεργο να τους κοιτάς στα μάτια και να τους μιλάς για κάτι τόσο σοβαρό, το οποίο τόσο καιρό το είχαν συνδέσει στο μυαλό τους μόνο με τον θάνατο. Ταυτόχρονα χαίρομαι όμως, καθώς καταρρίπτω κάτι δεδομένο για αυτούς.
Εγώ είμαι το ζωντανό παράδειγμα μπροστά τους. Πρέπει να υπάρχει ενημέρωση σε μεγαλύτερο βαθμό.
Θεωρώ πως ευαισθητοποιείται περισσότερο κάποιος, όταν βλέπει μπροστά του ένα παιδί, να του μιλάει για τον καρκίνο με μια αισιοδοξία για ζωή.
Από τον Καταυλισμό στο Πανεπιστήμιο – Ο Διονύσης Θεοδωρόπουλος έκανε το όνειρο του πραγματικότητα!
