Από την δημοσιογράφο, Νατάσσα Μανόνα
Κοιμάσαι γιατί δεν θέλεις να σκέπτεσαι.Μα η κόλαση σε ακολουθεί κι εκεί.
Οι σκέψεις σου επικεντρώνονται στην εμμονή σου.
Αυτή, αυτή που καταστρέφεις καθημερινώς με μανία υπό την παχύσαρκο ιστό της καταθληπτικής σου οντότητας.
Πρέπει να το παραδεχτείς. Φοβάσαι.
Σε ταπεινώνει να αποδεχτείς την καταγωγή σου.
Αυτή τη μισήκακη προς τους άνδρες προσυπογραφόμενη ανυπαρξία.
Η προσωπικότητά σου κλονίζεται.
Δεν ξέρεις αν είσαι πλούσιος δυστυχής κληρονόμος ή επιρρεπής λήπτης όλων των ευτελών ανδρικών κληροδοτημάτων σε μια γυναίκα που δεν την επιθυμούν.
Κάνεις να χαμογελάσεις, για να κρύψεις τη δυσαρέσκεια των αρρωστημένων σκέψεών σου.Η ίαση αργεί ακόμη.
Θα πρέπει να πονέσεις.Πειραματόζωο να γεννείς.Τον εαυτό σου αγνώριστο να ιδείς κι αν φοβηθείς τρέχα στις σκέψεις πάλι.
Σάμπως είναι πιότερο ελπιδοφόρες κι ασφαλέστερες από ποτέ?
Σε ξεγυμνώνουν.Σε αναγκάζουν να δεις εικόνες χειρότερες και πιο αβυσσαλέες κι από εκείνες που υπάρχουν σε ταινία τρόμου.
Μνήμες κατακερματισμένες.Σε οριοθετούν.Σε άμμο κινούμενη σε βάζουν να πεις πράγματα ανείπωτα.
Κι εσύ βουλιάζεις.
Βλέπεις να έχουν ειπωθεί πράγματα που τα χείλη αναγκάστηκαν να φλογο-ομολογήσουν για μια εφήμερη διάσωση απ΄του μυαλού τα μελλούμενα.
Ανυπαίτιο τρεχαντήρι η γλώσσα που θα ευχόσουν να στην έκοβαν, παρά να ζεις για να τη δεις να ξεστομίζει σκέψεις ατέρμονες και παρακινδυνευμένες.
Βγαλμένες ανάκατα απ΄ το άρρωστο μυαλό.
Μην κλαις.
Μη λυπάσαι.
Άλλοι σε όρισαν υπεύθυνο του εαυτού σου που έτυχε να τον ενσαρκώσεις εσύ. Είστε δυο, μην το ξεχνάς.
Τραγική ειρωνεία η παρέα της σάρκας σου στο ανίατο μυαλό που σου΄τυχε να μεγαλώσεις. Να μεγαλώσετε για να ζήσετε ο ένας μέσα από τον άλλον
Μη φοβάσαι.Ο καιρός περνάει γρήγορα. Θα αποδεσμευτείς.
]]>
